Jest to pozycja niezbyt obszerna, licząca raptem sto siedemdziesiąt stron. O czym rozmawiają ze sobą znany aktor i ksiądz Luter? Jak sami mówią, „o przemijaniu, czyli o wszystkim: o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości”. Ponieważ obaj rozmówcy mają bogaty bagaż doświadczeń, dużo miejsca poświęcają przeszłości. Dyskutują więc o starych polskich filmach, o ulotności sławy.

Jako pewne inspiracje podają czytelnikowi po piętnaście filmów oraz dzieł literackich, muzycznych i teatralnych, które „pozwolą się uodpornić”.

Sporo miejsca w ich rozmowie zajmuje temat cierpienia, choroby, przemijania. Swoim doświadczeniem dzieli się Jerzy Stuhr, który musiał walczyć z poważną chorobą. Rozmówcy dotykają także tematu Kościoła, patriotyzmu, polityki. Niestety te fragmenty są dla mnie najsłabsze, a tezy dyskutujących momentami nie do obrony. Oczywiście jawią się oni jako miłośnicy ogólnie pojętej nowoczesności: nowoczesny Kościół (otwarty), nowoczesny patriotyzm itp. W tle wybrzmiewa krytyka obecnego rządu (który dla rozmówców jest tym, czym była komuna) oraz polskiego Kościoła. Myślę, że inteligentnych ludzi stać jednak na coś więcej. Ksiądz Luter powinien zaś zważać na swoje słowa szczególnie, wszak jest kapłanem.

Tymczasem momentami ta rozmowa przypomina narzekanie dwóch starszych ludzi – nostalgia za tym, co było, bo teraz to wiadomo: nacjonalizm, PiS i nachalny patriotyzm.

„Myśmy się uodpornili” to krótka książka, toteż przeczytałem ją naprawdę bardzo szybko. Jeśli wy jednak podarujecie sobie lekturę, myślę, że niewiele stracicie.

Wojciech Sobański