Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cały spektakl odbywa się w jednym pokoju. Lekki półmrok, rozproszone ciepłe światło. Dwa fotele, niekoniecznie zwrócone do siebie, ustawienie umożliwia czasem spojrzenie na współrozmówcę, czasem spojrzeć gdzieś daleko w przeszłość. Pledy. Imbryk z herbatą, dwie filiżanki… Rozmowa, dialog, konwersacja, dyskusja, gawęda. Po przeczytaniu sam nie wiem co sądzić o tym dialogu-rzece. Mimo podejmowania ryzykownego tematu książka jest bezpretensjonalna i szczera. Nie czuć w nim chłodnej kalkulacji i pisarskiego koniunkturalizmu. Dla mnie bardziej spontaniczny był Pan Jerzy, ks. Andrzej częściej uciekał w cytaty, widoczna jest różnica pomiędzy twórcą a krytykiem. Mimo wszystkich zalet książka ma wadę. Jestem na nią zbyt młody. Wydawałoby się, że brzmi to jak zagrywka rodem z komedii scenicznej, ale nie. Nie dojrzałem jeszcze do jej globalnego przekazu. Kolejnym elementem starzącym jest zbiór odnośników, wokół których kręci się fabuła. Zdecydowanie jest bliższy pokoleniu moich rodziców, dla mnie część tytułów jest jak nie anonimowa, to orbitująca na najdalszych horyzontach świadomości. Nie zmienia to faktu, ze całość jest głęboka, trudna i osobista. Jak dwóch mądrych się spotka, to nie trzeba trzech. A ja przy tej wymianie zdań czułem się jako ten trzeci, bawiący się gdzieś z boku klockami i nie zawsze rozumiejący o czym dorośli rozmawiają.