Rozczaruje się czytelnik, który szuka książki wciągającej, porywającej wartką akcją czy intrygującą wielką tajemnicą. To raczej saga rodzinna, choć niewielkiej objętości, opowiadająca historię Anieli, Wacka, Mańci, Wandy i Wandzi oraz kilku innych osób. Ich losy splatają się, przecinają jak to na mapie życia bywa, rozchodzą i komplikują podczas wojennej zawieruchy, by znowu się spleść ze starymi ścieżkami i związać z całkiem nowymi osobami. W domu bohaterów pojawiają się liczne zwierzęta, które grają tutaj istotne role. Mamy gęś która zamiast obiadem, staje się najwierniejszą przyjaciółką pana domu, dwie sowy, gołębie, psy, a nawet… niedźwiadka. Dzięki temu powieść nabiera nietypowego charakteru, staje się zabawna i zaskakująca, a jednocześnie domowa i pełna ciepła. Bo, jeśli stosunek do zwierząt ma mówić o charakterze człowieka, to o bohaterach "Zwykłego niezwykłego życia" można mówić tylko pozytywnie.

Chociaż mnie, przyrodnikowi wychowanemu w domu zawsze pełnym czworonogów, a okazjonalnie nawet mówiących papug, taka książka przypadła do gustu, mam świadomość, że wielu osobom się nie spodoba. I to z tych samych względów, dla których ja ją polubiłam. Z pewnością część czytelników uzna, że zbyt wiele zwierząt przewija się przez stronice tej powieści i będzie z niesmakiem marszczyć nosy na myśl o gęsi mieszkającej w kuchni, płomykówkach nocujących w gabinecie czy brunatnym misiu śpiącym w małżeńskim łożu. Mam jednak nadzieję, że większość odbiorców doceni subtelny humor i pomysłowość autorki, która wszystkie te stworzenia wplata w rodzinne losy jakby mimochodem… Ot, taka gęś przyprowadzona przez Józefa wracającego z wojennej zawieruchy, ku chwilowej radości żony. Dlaczego chwilowej? Bo na pytanie Wandy, co stało się z jego obrączką, Józef odpowie, że "to jest moja obrączka" i wskaże gęś. Nie, gęś nie połknęła obrączki, ale została za nią kupiona. Ma na imię Kasia. I, oczywiście, nie wolno jej zjeść. Przyjaciół się nie je. A sowy? Te trafią do Wacka przypadkiem, zagnieżdżą się w jego gabinecie i zostaną tajemnicą, do której dopuści jedynie teścia – Józefa.

Nie można odmówić Dorocie Sumińskiej lekkości pióra. Autorka czaruje nas nie tylko barwnymi opowieściami o czworonożnych i pierzastych domownikach, ale też urokliwym w swojej prostocie językiem i narracją, która subtelnie wciąga czytelnika w tę rodzinną historię i każe w niej uczestniczyć, przeżywając wzruszenia, radości i smutki wraz z bohaterami. Jak w rodzinie, tej książkowej, która podczas lektury staje się naszą własną. Trudno nie polubić tej książki i jej bohaterów. Trudno także pozbyć się myśli, że tak mogła się ułożyć rodzinna historia każdego z nas. Jak to w życiu, które przecież jest zwykłe i niezwykłe zarazem. Zupełnie tak, jak książka Doroty Sumińskiej.

Katarzyna Morondel