" Pod obiema ścianami leżały i siedziały dziewczęta, od małych dzieci po patykowate nastolatki. Tkwiły stłoczone po dwie, po trzy na łóżkach, wózkach inwalidzkich. Wiele wózków miało zamiast siedzeń podłużne, drewniane skrzynie podobne do trumien bez pokrywy. Na brudnych prześcieradłach leżały tam w pozycji embrionalnej dziewczęta o bladych, chudych kończynach, z przyciśniętymi do piersi, powykręcanymi w nadgarstkach rękami. Większość dziewcząt miała na sobie albo tylko tetrowe pieluchy, albo jakiś szczątkowy ubiór, wiele leżało nago. Wszystkie były wychudzone, kręgi sterczały im niczym białe granie, a wystające łopatki przypominały ostro zakończone skrzydła. Skórę miały pokrytą sińcami i zadrapaniami ...... "

Stany Zjednoczone, lata 70-te XX wieku

W domu sióstr Winters od lat nic nie jest normalne. Ciągłe kłótnie rodziców i pijaństwo matki doprowadza do rozpadu rodziny. Wreszcie matka wyprowadza się do kochanka i zabiera córki ze sobą. Po dwóch latach od jej śmierci 16-letnia Sage Winters dowiaduje się, że jej ukochana siostra bliźniaczka Rosemary jednak żyje. Ponoć została oddana do zakładu dla umysłowo chorych. Sage jest w szoku ponieważ od lat była przekonana, że jej siostra zmarła w wieku 6 lat na zapalenie płuc. Jej świat w tym momencie runął. Sage postanawia pojechać do Willowbrook aby odnaleźć siostrę. Zastanawia się co poczuje kiedy znowu się zobaczą? Czy Rosemary będzie ją pamiętała? Kiedy dziewczyna wchodzi za bramę zakładu czuje grozę. Przypomina sobie zasłyszane w dzieciństwie pogłoski o tym miejscu. Po przekroczeniu progu tego miejsca przekonuje się, że jest to placówka zamknięta dla osób upośledzonych, psychicznie chorych i zdrowych, których rodziny zwyczajnie chciały się pozbyć. Rozpoczyna się walka dziewczyny o przetrwanie w miejscu pełnym przerażających tajemnic. "Zaginione z Willowbrook" to thriller oparty na prawdziwej historii. To wciągająca od pierwszych stron opowieść o dziecięcych pacjentach państwowego ośrodka Willowbrook. To także wstrząsający obraz zapomnianych przez Boga i ludzkość pensjonariuszy i dziewczyny, która znalazła się tam aby odszukać swoją siostrę. Jej walka o prawdę z czasem staje się walką o życie. Autorka bardzo realistycznie opisuje okropne i odrażające warunki w jakich przyszło żyć pensjonariuszom tego domu. Właściwie to nie było życie lecz wegetacja. Chorzy umysłowo i niepełnosprawni mieszkali w brudnych i zatłoczonych salach, często nadzy, niedożywieni i poddawani makabrycznym badanom. Zapewniam, że ta książka zawładnie Waszym umysłem i nie pozwoli się odłożyć. To bardzo wstrząsająca, pełna cierpienia i bólu historia. Ale bardzo polecam ją waszej uwadze. Zachęcam też do przeczytania pozostałych książek autorki "Dla jej dobra" i "To, co zostawiła".

" Pod obiema ścianami leżały i siedziały dziewczęta, od małych dzieci po patykowate nastolatki. Tkwiły stłoczone po dwie, po trzy na łóżkach, wózkach inwalidzkich. Wiele wózków miało zamiast siedzeń podłużne, drewniane skrzynie podobne do trumien bez pokrywy. Na brudnych prześcieradłach leżały tam w pozycji embrionalnej dziewczęta o bladych, chudych kończynach, z...