„Pożar w burdelu to cicha msza żałobna w porównaniu z tym, co się tu dzieje! - darł się lekarz, przekrzykując nieludzki wrzask, który nagle usłyszałam w sobie i poza sobą niby ustokrotnione echo. W tej właśnie chwili wyszarpnięto ze mnie Ewę. Nazywałam ją tak jeszcze wtedy, gdy niecierpliwie kopała w moim wnętrzu, jakby było ono boiskiem piłki nożnej. Zawsze wierzyłam, że to, co siedzi we mnie, będzie dziewczyną. Może dlatego, że chciałam chłopca.
- Córki rodzą się na pokój... - dotarł do mnie zdyszany, podniecony głos młodego lekarza. Mówił coś jeszcze, czego już nie dosłyszałam, bo słowa wessał huk kolejnej salwy artyleryjskiej obwieszczającej zakończenie wojny dla Warszawy…”