Nie ma w tej książce ani jednego bohatera, który wzbudziłby moją sympatię, co najwyżej agresję, albo politowanie. O zgrozo, nawet Paweł, który był ostoją normalności nagle nie wiadomo jak i dlaczego okazał się domowym tyranem, przy którym potencjalna żona nie będzie miała nic do gadania.
Jak tylko pojawił się Zygmuś albo Busio, od razu podnosiło mi się ciśnienie. Mam nadzieję, że w kolejnej części ojciec w końcu zapije się na śmierć, Zygmuś zgnije w więzieniu a Busio weźmie się do roboty-im gorszej, tym lepiej. A głównej bohaterce rozumu życzę-nawet nie znam jej imienia, bo chyba od samego początku cyklu nie padło ani razu. I z chęcią dowiem się co znaczy "ojczaki", czyli jedyne "imię" jakie ma bezimienna bohaterka, którą roboczo nazywam "cielątkiem", bo 30 na karku a głupia jak cielę.

Nie ma w tej książce ani jednego bohatera, który wzbudziłby moją sympatię, co najwyżej agresję, albo politowanie. O zgrozo, nawet Paweł, który był ostoją normalności nagle nie wiadomo jak i dlaczego okazał się domowym tyranem, przy którym potencjalna żona nie będzie miała nic do gadania.
Jak tylko pojawił się Zygmuś albo Busio, od razu podnosiło mi się ciśnienie. Mam...

Jestem na nie ... choć bardzo chciałam się przekonać do tej historii niczym mnie nie ujęła. Dla mnie nudna i powiem szczerze, że od pierwszych stron już to wiedziałam. Kiedy ojciec pewnej córki idzie zarejestrować wnuczkę do urzędu. Podaje nazwisko ojca (małżeństwem już nie byli) bo nazwisko panieńskie to nie wypada ... wiem, że to czasy po wojnie, ale jakoś mnie to wszystko nie przekonało. I miała być to historia z humorem. Ja tego humoru tutaj nie widziałam. Jeśli ktoś chce to i tak przeczyta!

Jestem na nie ... choć bardzo chciałam się przekonać do tej historii niczym mnie nie ujęła. Dla mnie nudna i powiem szczerze, że od pierwszych stron już to wiedziałam. Kiedy ojciec pewnej córki idzie zarejestrować wnuczkę do urzędu. Podaje nazwisko ojca (małżeństwem już nie byli) bo nazwisko panieńskie to nie wypada ... wiem, że to czasy po wojnie, ale jakoś mnie to...

Mam mieszane uczucia, gdyż dopiero po połowie lektury wciągnęła mnie i poczułam klimat poprzednich książek Autorki, które do tej pory miałam okazję czytać. Początek trochę nudnawy.

Mam mieszane uczucia, gdyż dopiero po połowie lektury wciągnęła mnie i poczułam klimat poprzednich książek Autorki, które do tej pory miałam okazję czytać. Początek trochę nudnawy.

To czwarta książka tej autorki jaką próbowałam czytać. Treść była zbyt nudna żeby doczytać dalej niż do 60 strony.

To czwarta książka tej autorki jaką próbowałam czytać. Treść była zbyt nudna żeby doczytać dalej niż do 60 strony.

Od książek, do których przymierzam się bardzo długo przeważnie wiele wymagam. Czasami mam wrażenie, że zbyt wiele i to stanowi źródło moich rozczarowań. Tak było w przypadku "Samotności niedoskonałej". Liczyłam na zbiór większej ilości refleksji związanych z samotnością, z obszerniejszymi opisami uczuć i przeżyć. Co w rzeczywistości dostajemy? Realny opis świata, gdzie główna bohaterka nie ma miejsca - zarówno w życiu jak i w czasie jaki poświęca jej autorka. To dobra prawdziwa książka. Nikt nie mówił, że będzie inaczej, po prostu ja oczekiwałam od niej czegoś zupełnie innego mam opory przed "Miłością niedoskonałą", która czeka na mnie na półce. Nie chcę czytać jej na siłę - z drugiej strony znów mam nadzieję na coś więcej.

Od książek, do których przymierzam się bardzo długo przeważnie wiele wymagam. Czasami mam wrażenie, że zbyt wiele i to stanowi źródło moich rozczarowań. Tak było w przypadku "Samotności niedoskonałej". Liczyłam na zbiór większej ilości refleksji związanych z samotnością, z obszerniejszymi opisami uczuć i przeżyć. Co w rzeczywistości dostajemy? Realny opis świata, gdzie...

Najsłabsza książka z serii "Niedoskonałości" jaką do tej pory czytałam. Miejscami akcja była tak nudna, że przestawałam skupiać się na czytanym tekście.
Zaciekawił mnie koniec, więc sięgnę zapewne po kolejną część.
Daję jedną gwiazdkę za treść, drugą za fakt, że część powieści rozgrywa się w moim ukochanym Wrocławiu.

Najsłabsza książka z serii "Niedoskonałości" jaką do tej pory czytałam. Miejscami akcja była tak nudna, że przestawałam skupiać się na czytanym tekście.
Zaciekawił mnie koniec, więc sięgnę zapewne po kolejną część.
Daję jedną gwiazdkę za treść, drugą za fakt, że część powieści rozgrywa się w moim ukochanym Wrocławiu.

Nepomucką cenię przede wszystkim za jej piękną polszczyznę oraz umiejętność opisywania wydarzeń w ciekawy i dowcipny sposób. W "Samotności niedoskonałej" mamy okazję być świadkami wydarzeń w Polsce tuż po II wojnie światowej. To właśnie na powojennych gruzach rozgrywa się życie głównej bohaterki. Prawie rozwódka, matka, pani doktor, a jednocześnie osoba wciąż wrażliwa i naiwna jak nastolatka. Jej postać, mimo że momentami irytuje, z pewnością wzbudza sympatię. Z niecierpliwością sięgam po następny tom, by poznać jej dalsze losy. Polecam!

Nepomucką cenię przede wszystkim za jej piękną polszczyznę oraz umiejętność opisywania wydarzeń w ciekawy i dowcipny sposób. W "Samotności niedoskonałej" mamy okazję być świadkami wydarzeń w Polsce tuż po II wojnie światowej. To właśnie na powojennych gruzach rozgrywa się życie głównej bohaterki. Prawie rozwódka, matka, pani doktor, a jednocześnie osoba wciąż wrażliwa i...

Ciężka do czytania. Tylko chwilami wciągająca historia z dziwnymi decyzjami bohaterki. Może czytając całą serię można się z bohaterami bardziej identyfikować.

Ciężka do czytania. Tylko chwilami wciągająca historia z dziwnymi decyzjami bohaterki. Może czytając całą serię można się z bohaterami bardziej identyfikować.

67/2017
cykl "niedoskonałości i doskonałości" (cz. 3 z 6)

67/2017
cykl "niedoskonałości i doskonałości" (cz. 3 z 6)

lekka, przyjemna, wzruszająca

lekka, przyjemna, wzruszająca