„Skalne Podhale” nie może pretendować do określenia: epika, nawet w znaczeniu, w jakim się je stosuje do legend i podań ludowych, bo ich nie zawiera, chyba tyle, ile przesączy się z legendarnych motywów do opowiadań „snutych wyłącznie z wyobraźni” autora. Opowiadania te, choć często na podkładzie autentycznych zdarzeń miejscowych lub autentycznych motywów ludowych gadek, są gawędami lub obrazkami nie tyle ludowymi, co na temat ludu podhalańskiego, najczęściej o charakterze humorystycznym, czasem o fabule będącej tylko pretekstem do przytoczenia kilku góralskich piosenek. Nie jest to wysoki wymiar literacki, ale wystarczył Tetmajerowi na to, by mógł w nim rozwinąć całe mistrzostwo swego pióra.
Aniela Łempicka, „Literatura i autentyk góralski”