Znany publicysta muzyczny Niall Stokes, postanowił rozłożyć dyskografię U2 na czynniki pierwsze i przytoczyć okoliczności powstania każdego z utworów, uzupełniając je przy okazji sporą dawką faktów i anegdot z życia prywatnego muzyków. Efekt jego pracy „The Stories Behind Every U2 Song” ukazał się w Polsce po raz pierwszy w 2002 r. nakładem wydawnictwa Rock-Serwis pod tytułem „Into The Heart”. Po jedenastu latach fani zespołu doczekali się reedycji „The Stories...” uzupełnionej o informacje o albumach z lat 2000-2009, wydanej przez In Rock w ramach serii „Historie największych utworów”.

Czy jednak „nowe” oznacza w tym wypadku „lepsze”? Niekoniecznie. Z pewnością wizualnie książka prezentuje się zdecydowanie lepiej – kredowy papier, kolorowe zdjęcia... ale to niestety koniec pozytywów. Autorzy współczesnych biografii muzycznych, czy tytułów zajmujących się analizą dyskografii rockowych mają przedziwną skłonność do swego rodzaju infantylnej egzaltacji. Nie udało się jej uniknąć także Stokesowi. O ile jednak w „Into the heart” ta dziwaczna maniera wydawała się nieco przytłumiona i nie rzucała się tak bardzo w oczy, o tyle nowe tłumaczenie wręcz ją uwydatnia. Zniknął gdzieś klimat pierwszego wydania, a drażniący styl sprawia, że „Historie...” po prostu źle się czyta. Z niewyjaśnionych przyczyn zniknęło także parę istotnych fragmentów tekstu (jak choćby ten, opowiadający o apelu Gordona Wilsona o przebaczenie po zamachu w Enniskillen, we fragmencie poświęconym „Sunday Bloody Sunday”).

Także strona edytorska książki pozostawia wiele do życzenia – zdarzają się literówki, błędy gramatyczne, stylistyczne, a także (o zgrozo!) ortograficzne. Edytor najwyraźniej nie potrafił zdecydować się również co do formy graficznej przytaczanych cytatów – kursywa potrafi urwać się w środku wypowiedzi lub pojawiać co jakiś czas z niezobowiązującą nonszalancją.

Największą wartość „Historii...” stanowią z pewnością wypowiedzi samych muzyków i osób z nimi współpracujących - treściwe, interesujące, a przede wszystkim wiarygodne, niejednokrotnie rzucają zupełnie nowe światło na twórczość zespołu. Jeśli wziąć pod uwagę jedynie opowieść o inspiracjach, Stokes jako dziennikarz, poradził sobie całkiem nieźle, interpretacje tekstów powinien był jednak pozostawić komuś innemu - kilka z jego karkołomnych pomysłów wydaje się zadziwiać samego Bono. Niestety autor często daje się ponieść inwencji, jego komentarze ocierają się o banał, a filozoficzne wynurzenia w stylu: Zespół U2 podróżował w głąb Stanów Zjednoczonych. Każdy z nas jest w ciągłej podróży. Jednak co nas tak gna? sprawiają, że ma się dziką ochotę odłożyć książkę i już do niej nie wracać.

Wszystko to sprawia, że przy sporej liczbie naprawdę dobrych publikacji na temat U2, „Historie największych utworów” plasują się raczej w kręgu ciekawostek niż lektur obowiązkowych.

Kamila Duda

Cytat za „U2. Historie największych utworów”, Niall Stokes, In Rock, Czerwonak 2013.