Wydawałoby się, że autor decydujący się na napisanie kolejnej biografii Tolkiena w 2012 roku, posiadający dostęp do: oksfordzkich archiwaliów biblioteki Bodleian, Tolkien Estate, do 12 tomowej „The History of Middle-Earth”, czy bardzo obszernej „Tolkien Companion and Guide”, a także do kilku nowych, świetnych i drobiazgowych opracowań (jak choćby: T.A. Shippey „Tolkien pisarz stulecia” [2000], J. Garth „Tolkien i pierwsza wojna światowa” [2003], czy J.D. Rateliff „The History of the Hobbit” [2007]), mógłby w nowej biografii łatwo i z powodzeniem wykroczyć poza informacje podawane w klasycznej biografii H. Carpentera „Tolkien. Biografia” (1977!), czy nowszych: J. Pearce „Tolkien. Człowiek i mit” (1998), czy M. White „Tolkien” (2003). Nie rozumiem, dlaczego tak się jednak nie dzieje. Kto czytał Carpentera może z czystym sumieniem dać sobie spokój z czytaniem książki Durieza. Duriez nie tylko niemal zupełnie nie korzysta z nowszych książek (choć umieszcza je w przypisach), ale wręcz niejednokrotnie spłyca przekaz Carpentera, Pearca itd. (jego parafrazy fragmentów z tamtych biografii czasem wręcz gubią sens tego, co przepisuje!) Właściwie na tym stwierdzeniu mógłbym poprzestać, gdyby nie to, że czuję się w obowiązku dodać, że polskie tłumaczenie pozostawia wiele do życzenia – mam wrażenie, że tłumaczka nie znała książek Tolkiena ani przyjętego w Polsce nazewnictwa. Redakcja nie zdawała sobie sprawy, że większość cytowanych tekstów została wydana w Polsce. Na korektę polskiemu wydawnictwu również szkoda było pieniędzy. Cóż, z całej książki na uwagę zasługuje jedynie ładna okładka…

Wydawałoby się, że autor decydujący się na napisanie kolejnej biografii Tolkiena w 2012 roku, posiadający dostęp do: oksfordzkich archiwaliów biblioteki Bodleian, Tolkien Estate, do 12 tomowej „The History of Middle-Earth”, czy bardzo obszernej „Tolkien Companion and Guide”, a także do kilku nowych, świetnych i drobiazgowych opracowań (jak choćby: T.A. Shippey „Tolkien...