Ta książka przenosi nas do dalekiej Afryki. To tam właśnie kroczy drogą pewna stara kobieta. Idzie powoli, co chwilę przystaje. „Bo stopy ma ciężkie”. Łapie oddech, ma zgarbione plecy, podpiera się laską. To Córka Księżyca. Kiedyś była dzieckiem, młodziutką dziewczyną, która lubiła tańczyć i miała marzenia. Była piękna, gibka, utalentowana. Jej taniec cieszył mieszkańców wioski. Wszyscy bawili się razem, grali, śpiewali. Ta książka to z jednej strony pochwała młodości, optymizmu i radości. Z drugiej zaś – dostrzeganie ludzi starych. Piękna opowieść o przemijaniu i ludzkiej naturze. Ten, kto dziś tryska młodością, też kiedyś doświadczy starości. Kto wie, może to jedyna sprawiedliwość na świecie: kiedyś wszyscy, bez wyjątku będziemy starszy, umrzemy. Będziemy zgarbieni jak Córka Księżyca, nasze kości będą słabe i kruche. Książka kameruńskiego pisarza uczy szacunku do ludzi starych. Pokazuje też, że w kulturze afrykańskiej starszyzna jest ważna, jest ceniona. Tutaj każdy zna Córkę Księżyca, jej zasługi. Wiedzą o tym nawet ptaki, droga, drzewo, słońce.

W książce oko radują piękne ilustracje – duże obrazy, kolorowe, z wzorami charakterystycznymi dla sztuki Czarnego Lądu. Trochę przypominają mi motywy z materiałów, kilimów. Na tych obrazach życie toczy się swoim rytmem. W wiosce mieszkańcy świętują, pracują, zajmują się dziećmi, można podziwiać elementy fauny i flory.

Ta książka przenosi nas do dalekiej Afryki. To tam właśnie kroczy drogą pewna stara kobieta. Idzie powoli, co chwilę przystaje. „Bo stopy ma ciężkie”. Łapie oddech, ma zgarbione plecy, podpiera się laską. To Córka Księżyca. Kiedyś była dzieckiem, młodziutką dziewczyną, która lubiła tańczyć i miała marzenia. Była piękna, gibka, utalentowana. Jej taniec cieszył mieszkańców...