GWIAZDKI ZA PRAKTYCZNE ĆWICZENIA, KTÓRYCH JEST DUŻO, TEORIA NUDZI I ZNIECHĘCA.
Nauka szybkiego czytania wydaje się być karkołomna (w moim odczuciu). Jak czerpać radość z bogactwa naszego (łatwiejszego tylko od chińskiego) języka, barwnych słów i znaczeń, jeśli mam stronice jedynie przelatywać wzrokiem? Jak wgryźć się w treść, jeśli ma się tylko liznąć tekst? Jak zapamiętać więcej z lektury niezależnie od tempa czytania? Ponoć jest to możliwe. Autorka podręcznika to potwierdza.

Widzę w tej książce dwie warstwy treści. Pierwsza, to nużące opisy rodem z podręczników szkolnych, wyposażone w kiepskiej jakości ilustracje map myśli, polepszają je tylko wplecione cytaty. Druga warstwa, to pomysłowo opracowane ćwiczenia, jest ich aż 95. Miałam wrażenie, że książkę napisały dwie osoby. Jak to możliwe, że momentami czuje się, że zwraca się do nas nauczyciel akademicki, który wręcz zniechęca, zarzuca suchą teorią (w pierwszym czytaniu odłożyłam książkę po 2/3), innym razem prowadzi nas szkoleniowiec, który proponuje i zachęca. Widać staranny dobór przykładowych tekstów w ćwiczeniach, które same w sobie mają ciekawą treść.

Śmiałkowie, którzy chcecie podjąć się nauki z tym poradnikiem...czytajcie tylko ćwiczenia i opisy do nich. Teorię można pominąć lub przebiec wzrokiem.

POWIĄZANIA (czytajcie zamiast teorii w opiniowanym poradniku, jako źródło motywacji, jako warsztaty do ćwiczenia umysłu albo przykłady przystępnie przedstawionej teorii):
- "Siła nawyku" Charles Duhigg. Ciekawie opisana teoria utrwalania zachowań pozytywnych z przykładami. W "Szybkim czytaniu..." są suche fakty bez przykładów, które przywodzą na myśl szkolny podręcznik.
- "Szkoła szpiegów" Denis Bukin, Kamil Guliev. Wciągająca. Krótkie ciekawe opisy funkcjonowania pamięci, proste, ciekawe ćwiczenia. Ta książka zmotywowała mnie do pracy nad pamięcią.
- "Błyskawiczny kurs. Ortografia polska, liczenie w pamięci, szybkie czytanie." Ciekawie napisana. W rozdziale poświęconym szybkiemu czytaniu dużo przykładów, ale mniej niż w "Szybkim czytaniu...". Jadwiga Mierwińska potrafi zmotywować o wiele pozytywniej niż pani Jolanta Jaworska.

Wszystko, co napisałam wskazuje, że gdyby Jadwiga Mierwińska, Jolanta Jaworska, Charles Duhigg, Denis Bukin i Kamil Guliev, spotkali się celem stworzenia poradnika szybkiego czytania, powstałoby praktyczne i użyteczne dzieło, dzięki któremu pochłanialibyśmy woluminy w tempie astronomicznym z pełnym zrozumieniem tekstu. Innowacyjna metoda przenikałaby stopniowo szkół, czyniąc naukę lekką i przyjemną. W związku ze wzrostem liczby miłośników książek powstałaby bardziej ekologiczna metoda ich produkcji z użyciem przetworzonej makulatury i plastiku. Księgarnie i biblioteki wychodząc naprzeciw potrzebom stałyby się bardziej niezobowiązującymi miejscami spotkań przy kawie, herbacie w otoczeniu zieleni. Możliwe że, powstałaby inna metoda utrwalania tekstu, z wykorzystaniem nośników przyjaznych drzewom, środowisku i czytelnikom tradycyjnych książek... Tego sobie i wam życzę. Póki co, wracam do podręcznika "Szybkie czytanie..." z nadzieją, że w końcu się uda.

GWIAZDKI ZA PRAKTYCZNE ĆWICZENIA, KTÓRYCH JEST DUŻO, TEORIA NUDZI I ZNIECHĘCA.
Nauka szybkiego czytania wydaje się być karkołomna (w moim odczuciu). Jak czerpać radość z bogactwa naszego (łatwiejszego tylko od chińskiego) języka, barwnych słów i znaczeń, jeśli mam stronice jedynie przelatywać wzrokiem? Jak wgryźć się w treść, jeśli ma się tylko liznąć tekst? Jak zapamiętać...