Skromny objętościowo, ale piękny zawartością hołd złożony Sydonii von Borck, nieszczęsnej szlachciance, puszczonej z dymem w 1620 roku w Szczecinie. Oskarżona o czary przez zawistnych krewnych i wielmożów, nie mogących znieść, że żyje tyle lat i mimo podeszłego wieku wciąż próbuje procesami wyrwać choć trochę należnych jej pieniędzy, mimo przekroczenia 70 lat wciąż zachowała bystry umysł i umiała rzeczowo punktować słabe strony oskarżenia. Co oczywiście jej nie pomogło, skoro miała pod stołem miotły, a do tego gadała z kotem czy wróblami. Z samotności.

Książka jest cieniutka, ale zawiera większość informacji, jakie zachowały się na temat Sydonii. Trzeba jednak pamiętać, że rzecz została napisana w połowie lat 1980. i nie wszystko jest zgodne z aktualnym stanem wiedzy (choćby liczba ofiar procesów czarownic, bardzo mocno tutaj wyolbrzymiona). Nie jest to też opracowanie stricte historyczne, autor bowiem pokusił się chwilami o fabularyzację, przejawiającą się choćby rozmyślaniami Sydonii.

Nadal jest to jednak wartościowa literatura, zwłaszcza że w bardzo prosty sposób udało się autorowi przedstawić kobietę zniszczoną życiem, ale do końca walczącą o godność.

Skromny objętościowo, ale piękny zawartością hołd złożony Sydonii von Borck, nieszczęsnej szlachciance, puszczonej z dymem w 1620 roku w Szczecinie. Oskarżona o czary przez zawistnych krewnych i wielmożów, nie mogących znieść, że żyje tyle lat i mimo podeszłego wieku wciąż próbuje procesami wyrwać choć trochę należnych jej pieniędzy, mimo przekroczenia 70 lat wciąż...