Jest to książka obrzydliwa, i obrzydliwie realistyczna. Odrazę budzi postawa większości przedstawionych w niej postaci – podłych Polaków, co do jednego antysemitów, mniej lub bardziej zapiekłych, wymuszających pieniądze od ukrywających się Żydów; Żydów, którzy w walce o przetrwanie pozbywają się nie tylko resztek gotówki, ale też godności; budzących nienawiść żydowskich policjantów w getcie, współpracujących z Niemcami po to, by przeżyć kosztem swoich ziomków. Odrazę budzi także sama narratorka, zezwierzęcona przez wojnę, wyzbyta wszelkich wyższych uczuć, niby to pragnąca śmierci, a jednak trwająca przy życiu.

Polska przedstawiona w „Skazanej na życie” to bagno pełne moralnej zgnilizny. Anna Langfus przedstawia świat bez ideałów, bez wartości poza tą jedną – przeżyć; świat, którego nigdy nie pokaże Hollywood. Czy jednak prawdziwszy niż ten z Fabryki Snów? Czy nie jest zanadto wykoślawiony w drugą stronę świat, w którym każdy Polak to szmalcownik i szubrawiec, w którym jedyną przyzwoitą osobą jest niemiecki żołnierz (którego dowódca, nota bene, jest zwykłym idiotą), w którym chęć przetrwania równoznaczna jest z utratą wszelkiej godności…?

http://ohistorii.blogspot.com/

Jest to książka obrzydliwa, i obrzydliwie realistyczna. Odrazę budzi postawa większości przedstawionych w niej postaci – podłych Polaków, co do jednego antysemitów, mniej lub bardziej zapiekłych, wymuszających pieniądze od ukrywających się Żydów; Żydów, którzy w walce o przetrwanie pozbywają się nie tylko resztek gotówki, ale też godności; budzących nienawiść żydowskich...