Ambitne założenia, mało przekonujący efekt.
Próba przedstawienia w przystępnej formie historii społecznej, politycznej i kulturalnej czterech skandynawskich państw na przestrzeni ostatnich 200 lat zawodzi na kilku poziomach:
Po pierwsze, autorowi nie udaje się uciec od prowadzenia historii poszczególnych krajów osobno. Owszem, przeskakuje z Kopenhagi do Helsinek, szybko przenosi się do Sztokholmu, za chwilę opisuje co dzieje się w Oslo. Jednak są to raczej przeplatające się równoległe opowieści, niż wizja rozwoju "skandynawskiego modelu". Szkoda, bo byłoby to ciekawsze niż detaliczne opisy zmian politycznych i gospodarczych w poszczególnych krajach. Właściwszym tytułem książki byłoby: "Dania, Szwecja, Norwegia i Finlandia", niż "Skandynawia".
Po drugie, intrygujący pomysł wykorzystania w narracji nie tylko faktów ze świata polityki i dyplomacji, ale także perspektywy wybitnych twórców kultury został zmarnowany. Wspominki o Griegu, Ibsenie czy Sibeliusie w pierwszych rozdziałach książki to jedynie mało wyszukane anegdoty, czasami kpiny mające nas rozweselić. Czytelnik zauważy, że to postaci ważne w kulturze poszczególnych krajów, ale nie będzie miał pojęcia dlaczego. W części książki poświęconej losom krajów skandynawskich od zakończenia I wojny światowej wątków dotyczących kultury już w zasadzie nie ma.
Po trzecie, książka nie ma spójnego stylu. Rozdziały poświęcone wiekowi XIX są powierzchowne, żartobliwe, silą się na luz i "fajność" kosztem merytorycznej treści. Rozdziały o wieku XX to z kolei dosyć systematyczna, dokładniej opracowana ale mało porywająco przedstawiona faktografia.
Po czwarte wreszcie, nadmiar nagromadzonych faktów i szczegółów, przy relatywnie małej objętości i ciągłym przenoszeniu opowieści z kraju do kraju nuży i wywołuje wrażenie chaosu.
Książka raczej nie przekona ani osób zafascynowanych historią (zbyt powierzchowna, wyrywkowa i niekonsekwentna w opisie losów krajów, zwłaszcza w wieku XIX), ani czytelników szukających lekkiej opowieści o interesujących sąsiadach z drugiego brzegu Bałtyku.

Ambitne założenia, mało przekonujący efekt.
Próba przedstawienia w przystępnej formie historii społecznej, politycznej i kulturalnej czterech skandynawskich państw na przestrzeni ostatnich 200 lat zawodzi na kilku poziomach:
Po pierwsze, autorowi nie udaje się uciec od prowadzenia historii poszczególnych krajów osobno. Owszem, przeskakuje z Kopenhagi do Helsinek, szybko...