Mimo ponad dwustu stron tekstu czyta się szybko, bo wciąga. Książka jest w formie dialogu/wywiadu, ale zarówno bohaterka jak i pytająco to bardzo mądre, świadome kobiety, więc przyjemnie po prostu słuchać takiego dialogu. W dodatku jest tu wiele bardzo osobistych wypowiedzi, więc duży szacunek dla autorek za szczerość i za otwartość. O Bogu i o powołaniu też wspomina się tutaj w mądry sposób, ludzki i rzeczowy, bez jakiegoś epatowania i "wciskania na siłę". Jest też dużo o ludziach pogubionych, z którymi siostra Jolanta miała styczność w trakcie swojego życia. A to życie było całkiem ciekawe i zdecydowanie nieszablonowe. Na pewno nie takie, jak się wydaje 99% ludzi w społeczeństwie myślących o życiu zakonny. Warto więc przeczytać choćby z tego powodu, aby dowiedzieć się, że zakonnice to często kobiety o ogromnej energii, które mają wiele możliwości spełniania swoich pasji, służąc jednocześnie Bogu i ludziom w społeczeństwie.

Mimo ponad dwustu stron tekstu czyta się szybko, bo wciąga. Książka jest w formie dialogu/wywiadu, ale zarówno bohaterka jak i pytająco to bardzo mądre, świadome kobiety, więc przyjemnie po prostu słuchać takiego dialogu. W dodatku jest tu wiele bardzo osobistych wypowiedzi, więc duży szacunek dla autorek za szczerość i za otwartość. O Bogu i o powołaniu też wspomina się...