Książka Grażyny Szapałowskiej rozczarowała mnie. Miałam nadzieję poznać nieco bliżej aktorkę jako człowieka. Skoro w tytule pojawiło się słowo pamięć, sądziłam, że dowiem się czegoś o życiu aktorki, o jej dzieciństwie, rodzicach, rodzinie... Wszak zostaliśmy zaproszeni do jej świata, skoro powstała książka, sugerująca zapis pamięci. Nic z tego. Patrzymy na życie aktorki przez jasną szybę, jej wspomnienia nie dotyczą w zasadzie umierającej mamy, której też nie mamy okazji poznać. Grażyna Szapałowska mówi raczej o krokach, jakie podejmuje, opiekując się nią, o bólu towarzyszącemu odchodzeniu bliskiej osoby i konieczności podejmowania trudnych decyzji, o pielęgnowaniu mamy i swojej miłości do niej. Wspomina też niektóre epizody aktorskie, w których uczestniczyła. Mamy do czynienia z albumem, w którym pojawiają się zdjęcia utrwalone na papierze albo we wspomnieniach aktorki, w których ona znajduje się w centrum, zawsze piękna i atrakcyjna. Mimo trudnego tematu choroby książkę czyta się lekko i dobrze. A zdjęcia są miłym uzupełnieniem całości.

Książka Grażyny Szapałowskiej rozczarowała mnie. Miałam nadzieję poznać nieco bliżej aktorkę jako człowieka. Skoro w tytule pojawiło się słowo pamięć, sądziłam, że dowiem się czegoś o życiu aktorki, o jej dzieciństwie, rodzicach, rodzinie... Wszak zostaliśmy zaproszeni do jej świata, skoro powstała książka, sugerująca zapis pamięci. Nic z tego. Patrzymy na życie aktorki...