Książka opowiedziana w bardzo humorystyczny sposób. Pani Urszula widać to w każdym wywiadzie próbuje nawet te mniej optymistyczne chwile połączyć tak, żeby choć na chwilę umilić je czytelnikowi. Tyle znakomitych osób poznała. Jak potoczyło się jej życie i to wszystko okraszone muzyką. Polecam dla wszystkich fanów. Nie jest to najlepsza biografia jaką czytałam, ale nie jest zła. I tutaj duży plus za to jaką osobą jest Pani Urszula.

Książka opowiedziana w bardzo humorystyczny sposób. Pani Urszula widać to w każdym wywiadzie próbuje nawet te mniej optymistyczne chwile połączyć tak, żeby choć na chwilę umilić je czytelnikowi. Tyle znakomitych osób poznała. Jak potoczyło się jej życie i to wszystko okraszone muzyką. Polecam dla wszystkich fanów. Nie jest to najlepsza biografia jaką czytałam, ale nie jest...

Od razu zaznaczam, że nie jestem fanką Urszuli Dudziak, ani też jej muzyki, która prawdę mówiąc jest mi całkowicie obca.
Z racji tego, że interesuje mnie człowiek, nawet ten, do którego jestem neutralnie ustosunkowana, jego wewnętrzna prawda, przeżycia, które go ukształtowały, podejście do wielu kwestii, czy bagaż doświadczeń i wspomnień, który ze sobą niesie, skusiłam się sięgnąć po okładkę z roześmianą i z tego co wiem, bardzo pozytywną Panią Dudziak.
Widziałam mnóstwo pozytywnych opinii i muszę przyznać, że owszem, książka jest napisana z dużym dystansem i humorem. Najprawdopodobniej autorka wczuła się w zobowiązujący tytuł, bo i intymne zwierzenia zostały przez nią w sposób figlarny wyśpiewane. Chociaż, o ile dla Pani Urszuli wspominienie np."one night stand" jest ważne, o tyle mi ta informacja do niczego nie jest zbytnio potrzebna:)
Z drugiej strony w książce jest sobą, jest szczera, co niezmiernie doceniam.

Urszula Dudziak łącznie z muzykami tworzyli zgrany zespół. W pozycji tej przedstawione są głównie trasy, w które jeździli. Ameryka, Skandynawia, właśnie tam spędzali mnóstwo czasu na graniu w zadymionych klubach, restauracjach. Zdobywali nowe znajomości, nowych fanów i oczywiście lała się ogromna ilość rozmaitych trunków...
Przewija się dużo znanych nazwisk, jak chociażby Niemen, Osiecka, Jędrusik czy mieszkająca dwa piętra wyżej Susan Sarandon.
Większość fabuły toczy się w Nowym Jorku, na Manhattanie, gdzie Pani Urszula nadal ma swoje mieszkanie.
Opisy życia koncertowego, zawodowego mieszają się z historyjkami, anegdotami z życia prywatnego. Są to wspominki radosne, jak i te przygnębiające. Te drugie jednak nie są przedstawione w sposób dramatyczny czy patetyczny, a raczej powiedziałabym, że stonowany.
Autobiografia pełna melodyjnej lekkości.
Rozdziały nie za długie, urozmaicone wieloma zdjęciami.
Mimo to, mam problem z oceną. Nie jest to na pewno wybitne arcydzieło i tego nawet nie oczekiwałam, zaś dobre wspomienia na pewno. Zatem mocne 7/10 zdecydowanie się należy.
Być może skuszę się na drugą część...

Od razu zaznaczam, że nie jestem fanką Urszuli Dudziak, ani też jej muzyki, która prawdę mówiąc jest mi całkowicie obca.
Z racji tego, że interesuje mnie człowiek, nawet ten, do którego jestem neutralnie ustosunkowana, jego wewnętrzna prawda, przeżycia, które go ukształtowały, podejście do wielu kwestii, czy bagaż doświadczeń i wspomnień, który ze sobą niesie, skusiłam się...

W ramach DKK,

W ramach DKK,

Wzięłam Dudziak w długą podróż pociągiem. 8 godzin z tą sympatyczną artystką i pora była wysiadać:) Lubię panią Urszulę jako wokalistkę,lubię też jako bardzo pozytywną kobietę, pełną wigoru i z wielkim apetytem na życie. Za to do oceny dodaję dodatkowy punkt. Książka dziełem literackim nie jest, ale z przyjemnością oddałam się lekturze doceniając liczne anegdoty, ciekawe historie i ten wielki zapał do życia widoczny w każdym akapicie. Pani Urszula pokazuje kulisy swojej sławy, opowiada o ludziach, którzy odegrali w jej życiu ważne role. Wszystko to w pogodnym tonie, z humorem i bardzo.pozytywnie.
W niedzielę znów będę wracać z panią Dudziak do domu, tym razem z drugim tomem:)

Wzięłam Dudziak w długą podróż pociągiem. 8 godzin z tą sympatyczną artystką i pora była wysiadać:) Lubię panią Urszulę jako wokalistkę,lubię też jako bardzo pozytywną kobietę, pełną wigoru i z wielkim apetytem na życie. Za to do oceny dodaję dodatkowy punkt. Książka dziełem literackim nie jest, ale z przyjemnością oddałam się lekturze doceniając liczne anegdoty, ciekawe...

Nigdy nie przepadałem za manierycznym śpiewem Urszuli Dudziak, a kiedy słyszę jej piskliwy głos, przełączam stację. Być może jej wokalne eksperymenty i zabawy z elektronicznymi przystawkami podświadomie służyły przykryciu nieciekawej barwy głosu. Cóż, Ella Fitzgerald (jej wielka idolka) to nie jest, mimo to cieszy się w Polsce nieustannie statusem celebrytki, obecnie znanej już chyba tylko z tego, że jest znana.

Po książkę sięgnąłem jednak zachęcony tytułem obiecującym szczere wyznania z długiej kariery przebiegającej w jakże ciekawych czasach. Szczerych wyznań jest tu rzeczywiście niemało: chociażby o problemach alkoholowych i niewierności męża, Michała Urbaniaka. Kiedyś udawał, że pojechał w europejską trasę a naprawdę został w Nowym Jorku aby spotykać się z kochanką; Dudziak zorientowała się w oszustwie słysząc w tle rozmowy telefonicznej z mężem nowojorską taksówkę.

Jej też nieobce były przygody erotyczne i „niebezpieczne związki”, chociażby z Jerzym Kosińskim – upadłą gwiazdą literacką, hochsztaplerem i mitomanem, owładniętym obsesją perwersyjnego seksu. Niestety, nie doczekamy się u autorki jakichś głębszych refleksji na temat związku z Kosińskim i niego samego – zamiast tego mamy tylko romantyczne wspomnienia i serię grafomańskich wzajemnych wyznań miłosnych.

Refleksji brakuje też w przypadku Romana Waschko, radiowca i propagatora jazzu, którego autorka wspomina z rozrzewnieniem, choć już parę lat przed wydaniem tej książki ujawnione zostały fakty o jego gorliwej współpracy z PRL-owskimi służbami (donosił na jazzmanów, inwigilował zachodnich dyplomatów, podsyłał obcokrajowcom podstawione przez SB prostytutki).

Jednym najbardziej szokujących wyznań autorki jest przywołane lekkim tonem wspomnienie o tym jak to będąc w ciąży z pierwszym dzieckiem wypijała butelkę wina dziennie, bo tak zalecił lekarz [sic!] – pada nawet jego nazwisko. Być może w latach siedemdziesiątych nie uzmysławiano sobie jeszcze w pełni jak bardzo alkohol szkodzi rozwojowi płodu, ale dzisiaj aż się prosi o jakąś refleksję i krytyczne spojrzenie na siebie w przeszłości…

Krytyczne spojrzenie nie pasuje jednak do programowego optymizmu Urszuli Dudziak. Przemożna potrzeba bycia lubianą, i docenianą emanuje niemal z każdej strony książki. Poznajemy długą listę sławnych osób, z którymi się zetknęła i czytamy po wielokroć o nagrodach, wyróżnieniach, Krzyżach Zasługi, etc; możemy też podziwiać zdjęcia wycinków prasowych z podkreślonym nazwiskiem wokalistki.

Całość zrobiła na mnie raczej smutne wrażenie. Widać, że nawet kilka dekad światowej kariery nie jest w stanie wykorzenić polskich kompleksów, prowincjonalizmu i nachalnego chwalipięctwa.
A jeśli ktoś interesuje się historią jazzu i polskich w niej wątków (a dotarł do końca tej recenzji) to darujcie sobie Urszulę Dudziak i przeczytajcie świetnie napisaną biografię „Komeda. Osobiste życie jazzu” Magdaleny Grzebałkowskiej.

Nigdy nie przepadałem za manierycznym śpiewem Urszuli Dudziak, a kiedy słyszę jej piskliwy głos, przełączam stację. Być może jej wokalne eksperymenty i zabawy z elektronicznymi przystawkami podświadomie służyły przykryciu nieciekawej barwy głosu. Cóż, Ella Fitzgerald (jej wielka idolka) to nie jest, mimo to cieszy się w Polsce nieustannie statusem celebrytki, obecnie znanej...

Z ogromną przyjemnością słuchałam Pani Urszuli

Z ogromną przyjemnością słuchałam Pani Urszuli

Przyjemne wspomnienia do poczytania np. Wieczorem przed snem. Krotkie historyjki, często z humorem, dobrze nastrajają. Nie miałam świadomości, że pani Urszula znała osobiście tylu wspaniałych muzyków. No i romans z Kosińskim. Trudno uwierzyć, ze w szarych czasach PRL ktoś mógł tak barwnie żyć.

Przyjemne wspomnienia do poczytania np. Wieczorem przed snem. Krotkie historyjki, często z humorem, dobrze nastrajają. Nie miałam świadomości, że pani Urszula znała osobiście tylu wspaniałych muzyków. No i romans z Kosińskim. Trudno uwierzyć, ze w szarych czasach PRL ktoś mógł tak barwnie żyć.

Na początku szło mi dosyć opornie i musiałam się przyzwyczaić do stylu. natomiast opowieści i anegdoty sa rewelacyjne.

Na początku szło mi dosyć opornie i musiałam się przyzwyczaić do stylu. natomiast opowieści i anegdoty sa rewelacyjne.

Po przeczytaniu książki można polubić autorkę, na żywo też jest bardzo pozytywną i świetlistą osobą.

Po przeczytaniu książki można polubić autorkę, na żywo też jest bardzo pozytywną i świetlistą osobą.

Ciekawy format, dobra kompozycja, ale anegdoty nieco wymieszane i sporo informacji pokrywa się z dokumentem, który swojego czasu był wyświetlany o Pani Urszuli na VOD.pl.
Sporo historyjek na sprzedaż tak jakby, nieco powtarzalnych.

Ciekawy format, dobra kompozycja, ale anegdoty nieco wymieszane i sporo informacji pokrywa się z dokumentem, który swojego czasu był wyświetlany o Pani Urszuli na VOD.pl.
Sporo historyjek na sprzedaż tak jakby, nieco powtarzalnych.