Wojownik, dwie zupełnie różne kobiety i pół kilo narracji - to może brzmieć średnio zachęcająco, ale Saga Valty to naprawde przyjemne czytadło fantasy, zwłaszcza od drugiego tomu i dalej.

Jak wyżej: im dalej w fabułę, tym lepiej, a wspomniane dymki narracyjne, których jest pewnie prawie tyle, co dialogowych, przestają kłuć w oczy. Graficznie porządnie, ale bez szału. Początek jest średni, ale już drugiej połowie się wciągnęłam.

Nasz główny bohater, Valgar, związał się z córką wodza jednego z najpotężniejszych klanów na wyspie. Ojciec Astridr miał wobec niej inne plany i gdy w końcu ją odbija, Valgar wyrusza w podróż, by zdobyć poparcie wśród klanów i na drodze prawa odzyskać małżonkę i nowo narodzonego syna. Bogowie zdają się stać po jego stronie, ale zyskując sojuszników, zdobywa też wrogów. Jak potoczą się jego losy?

Świat przedstawiony można by powiedzieć, że thorgalowski, ale cykl ma zupełnie inny klimat, a opowieść jest spójna i ukierunkowana od samego początku. Mamy tu nieporównywalnie więcej polityki, ale mniej potworow i bogow - elementy fantastyczne doprawiają historię, nie ją tworzą. O żadnej zrzynie z Thorgala nie ma więc mowy - serie łączy hedynie wspólna inspiracja w mitologii i kulturze nordyckiej.

Końcówka trzeciego tomu zamyka wątek przewodni 'Sagi', ale nie tylko zostawia wiele miejsca na dalszą opowieść, a wręcz dobitnie sugeruje, ża takowa powstanie. Tylko czy zostanie u nas wydana? Przyjęłabym ją ciepło.

Wojownik, dwie zupełnie różne kobiety i pół kilo narracji - to może brzmieć średnio zachęcająco, ale Saga Valty to naprawde przyjemne czytadło fantasy, zwłaszcza od drugiego tomu i dalej.

Jak wyżej: im dalej w fabułę, tym lepiej, a wspomniane dymki narracyjne, których jest pewnie prawie tyle, co dialogowych, przestają kłuć w oczy. Graficznie porządnie, ale bez szału....