Drugi tom prequelowej trylogii, wydany dopiero po całej sequelowej trylogii o Rooku (i pisany pewnie równolegle z "Freegladerem", sądząc po pewnych fragmentach w tej ostatniej książce). Znów wracamy do Quinta, ojca Strużka i mojego najmniej ulubionego bohatera, może dlatego, że jako dorosły Chmurny Wilk poczynał sobie moim zdaniem mało sympatycznie, może dlatego, że w porównaniu ze Strużkiem i chyba nawet Rookiem wypada wyjątkowo blado.
Powracamy też do starego Sanctaphraksu i jego wiecznie knujących uczonych oraz do ledwie wspomnianej w "Łowcy Burz" Akademii Rycerskiej. Te liczne powroty z jednej strony zapewniają spójność tomu z resztą serii, ale z drugiej tworzą wrażenie pewnej wtórności. Sam motyw nienaturalnie długiej zimy, która destabilizuje głaz Sanctaphraksu, a w konsekwencji zmienia dotychczasową równowagę sił, jest nawet ciekawy - autorzy po raz kolejny pokazują, że najlepiej radzą sobie z takimi światotwórczymi panoramami. Hax Vostilix, fanatyczny i żądny władzy profesor, który ostatecznie pada ofiarą zdrady, jest całkiem niezłym antagonistą, choć pod pewnymi względami mocno przypomina Voxa (znów ta wtórność). Gorzej wypada przedstawienie nauki w Akademii Rycerskiej - kolejność etapów budzi moje poważne zastrzeżenia z pedagogicznego punktu widzenia. Wątek relacji Quinta i uwięzionej w Podmieście Maris, nieobecnej przez większość książki, wydaje się niedopracowany, natomiast Vilnix Pompolnius, czyli rywal i śmiertelny wróg Quinta oraz przyszły Najdostojniejszy Akademik z "Łowcy Burz" to niestety karykatura kreskówkowego złola. Każdy jego monolog wewnętrzny to festiwal żenady ("uuu, ale ja jestem mundry, a wszyscy inni to głupie głupole, blublublu"), a fakt, że przez tak długi czas nikt nie jest w stanie przeniknąć jego intryg, najbardziej w moich oczach pogrąża tę książkę.
Tom ten jest ostatnim, który ukazał się po polsku. Maciejka Mazan jak zwykle daje popis kreatywności, choć niestety daje nieco ciała na polu konsekwencji, przez co np. polski czytelnik nie zorientuje się, że płatnerz Płask (w oryginale Stope) to późniejszy członek załogi Chmurnego Wilka Zygwint Żelazna Szczęka (Stope Boltjaw).
Mimo wszystko książka nadal dobra (przy kolejnej lekturze patrzę na nią nawet łaskawiej niż kiedyś), tyle że bez iskry, do której przyzwyczaiły mnie poprzednie tomy.

Drugi tom prequelowej trylogii, wydany dopiero po całej sequelowej trylogii o Rooku (i pisany pewnie równolegle z "Freegladerem", sądząc po pewnych fragmentach w tej ostatniej książce). Znów wracamy do Quinta, ojca Strużka i mojego najmniej ulubionego bohatera, może dlatego, że jako dorosły Chmurny Wilk poczynał sobie moim zdaniem mało sympatycznie, może dlatego, że w...