Czytanie komiksów w Polsce – z jakiegoś dziwnego powodu – wciąż uchodzi za dziecinadę. Tylko, czy aby na pewno powinienem być tym zdziwiony? Wciąż zbyt mało krajanów sięga po książki, więc zapewne powieść z obrazkami przypomina im czasy przedszkola lub wczesnej podstawówki. Wtedy po raz ostatni trzymali w rękach coś, co było kolorowe i miało dymki. Z drugiej strony, popularność takich komiksów, jak „Hellboy” czy „100 naboi” pokazuje, że rynek z roku na rok rośnie, rozwija się. Co tylko cieszy.

Tak jak amerykański, francuski czy belgijski komiks radzą sobie całkiem przyzwoicie, tak polscy autorzy mają pod górkę. Nie wiem, czy wynika to z braku zaufania, czy zbyt dużego ryzyka wydawniczego. Aż tak w branży się nie orientuję. Tym bardziej należy zwracać uwagę na polskie komiksy. A następnie je kupować, aby zagwarantować twórcom namiastkę swobody twórczej. Ogłaszam więc, że „Rycerz Janek i instrukcja prawidłowego składania ofiar zapomnianym bóstwom” powinien znaleźć się na Waszych półkach (zaraz po przeczytaniu).

Akcja komiksu toczy się w Zacnymstawie – małym, ale ambitnym królestwie. To właśnie tutaj los – a właściwie Pani Rodzanica, stara wieszczka z okiem jak u Alastora Moody’ego – kieruje dzielnego i poczciwego Janka, rycerza. Okazuje się, że książę Mścisław przygotowuje się do przywrócenia świetności swojemu dominium. W tym celu wykopuje tajemniczy posąg – jego aktywacja wymaga jednak ofiary z krwi. Jest to cena, jaką książę zdecydowanie jest w stanie zapłacić. Oczywiście Janek nie od razu trafia w samo centrum wydarzeń. Najpierw musi pokonać torbę pączków, potem rabusia, a następnie gigantyczną skolopendrę. Jakby tego było mało, siostrzenica księcia szuka kruczka prawnego, aby pozbawić wujka tronu.

Tak naprawdę, to nawet nie wiem, jak rozłożyć gratulacje za efekt końcowy. Wolski stworzył rysunku bajkowe, niezwykle szczegółowe, dynamiczne i cieszące oko. Nie mogłem uciec od skojarzeń z Donem Rosą, który również uwielbiał czynić każdy pojedynczy kadr małym dziełem sztuki. Tak więc mamy tutaj pełne wykorzystanie medium, z jakiego autorzy korzystają. Czytelnik musi się skupić nie tylko na tekście, ale i na rysunkach, aby mieć pewność, że niczego nie przegapi.

Scenariusz napisany przez Sienickiego i Mazura jest nie tylko zabawny, ale i ewidentnie zaadresowany do starszego czytelnika (między innymi przez hektolitry wylewającej się z kadrów krwi), dzięki czemu mamy do czynienia z małym dysonansem (na linii przemoc – ilustracje). Historia jest niby prosta, ale to właśnie komizm powoduje, iż w ogóle nam to nie przeszkadza. Czytelnik szybko angażuje się w przedstawioną historię, z ciekawością i pasją śledząc kolejne strony. Nie oszukujmy się, w dzisiejszych czasach dobry scenariusz to podstawa. A „Rycerz Janek” na tym polu kompletnie nie zawodzi.

Grządziela z kolei nadał temu wszystkiemu odpowiednich kolorów, żywych, odrobinę pastelowych, co sprawia, że całość właściwie się komponuje – niebo jest błękitne, krew ognista, a trawa szmaragdowa. „Rycerz Janek” stanowi więc dzieło perfekcyjnie się uzupełniające, w każdym możliwym aspekcie.

Na końcu komiksu można przeczytać „lekcję historii”, czyli jak nasz bezbłędny rycerz ewoluował. I to od 2007 roku! Na pewno plusem byłoby zbiorcze wydanie dotychczasowych przygód (bo chyba nikt tego jeszcze nie zrobił), ale jeżeli przygoda w Zacnymstawie ma otworzyć nową serię, to ja nie mam nic przeciwko. Rycerz Janek kupił mnie w zupełności. Panowie Twórcy, czekam z niecierpliwością na kolejne przygody.

Michał Wnuk