W „Psińco” do głosu dochodzą różne uczucia czy stany emocjonalne. Wiele z nich ożywa za sprawą wspomnień podmiotów, które się ujawniają (jest jeszcze ten neutralny, relacjonujący). Kluczem do tego tomu jest pamięć – podmiotów, babci, dziadka, ludzi w ogóle, a nawet i bytów abstrakcyjnych. Pamięć, przypominająca nie tylko o tym, co było, ale także prowokująca do refleksji na temat tego co dopiero przed nami. Jednak tym, co jest sednem tomu Barona, w moim odbiorze, jest powrót do korzeni, próba zrekonstruowania własnej tożsamości z materii, która ulepiła podmiot – a więc m.in. miejsce pochodzenia, czas dorastania, historie przodków (tu szczególnie silnie oddziałuje doświadczenie obozowe dziadków).

„Psińco” to świetna lektura. Jest tu wszystko, czego potrzeba, by się dobrze bawić (humor), wzruszyć (czułość), a i pochylić się nad sprawami uniwersalnymi oraz śmielej spojrzeć w te intymne.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/03/psinco-jan-baron.html

W „Psińco” do głosu dochodzą różne uczucia czy stany emocjonalne. Wiele z nich ożywa za sprawą wspomnień podmiotów, które się ujawniają (jest jeszcze ten neutralny, relacjonujący). Kluczem do tego tomu jest pamięć – podmiotów, babci, dziadka, ludzi w ogóle, a nawet i bytów abstrakcyjnych. Pamięć, przypominająca nie tylko o tym, co było, ale także prowokująca do refleksji na...