Okładki książek z motywem domu, jakiegokolwiek, zawsze mnie przyciągają. Dom to ludzie, a ludzie to tajemnice, sekrety i zawiłe historie człowieczych losów. Nikt tak pięknie, ciekawie i skomplikowanie nie potrafi zagmatwać sobie życia, jak człowiek.
Posiadłość Starbrough Hall w angielskim hrabstwie Norfolk, do którego trafiła główna bohaterka powieści, Jude, kryła je także. Już samo wejście do wiekowej siedziby rodu Wickhamów, które powinno być czymś naturalnym dla pracownicy Książek i Rękopisów Domu Aukcyjnego Beecham’s, przyzwyczajonej z racji wykonywanego zawodu do pracy z antykami i cennymi księgami oraz starodrukami, okazało się nieokreślonym i niemożliwym do sprecyzowania przeżyciem dotykającym przeszłości, której namacalne dowody miała przed sobą. Polichromowany sufit pokryty astrologiczną mapą nocnego nieba, olbrzymi globus pod oknem, tellurium bez planety Uran z czasów, gdy jeszcze jej nie odkryto, szafy pełne rzadkich egzemplarzy książek i tajemnicze księgi obserwacji astronomicznych prowadzonych dwoma, różnymi charakterami pisma. I jeszcze coś, co Jude odkryła w szczelinie gabloty. Plik kartek pokrytych wyblakłym atramentem, który okazał się być Sprawozdaniem Esther Wickahm. Opowieścią dziewczyny, której imienia nie umieszczono w drzewie genealogicznym Wickhamów, a której narracja wyróżniona kursywą, od tej pory miała się naprzemiennie przeplatać z narracją współczesnego wątku z Jude. Obie, zgodnie prowadziły do ukrytej w pobliskim lesie wieży, powszechnie zwanej - folly, służącej dawniej właścicielowi majątku, Anthony’emu Wickhamowi, do astronomicznych obserwacji. Obecnie bardzo starej, przypominającej pień stuletniego, skręconego drzewa, porośniętego gęsto pnącą się roślinnością, w której wnętrzu czuło się niewidzialną obecność obserwatora. Wśród miejscowej ludności krążyły o niej mroczne, wzbudzające lęk historie, a jej zła sława skutecznie tłumiła chęć jej zobaczenia i zwiedzania od środka.
Ale nie Jude, która połknąwszy bakcyla ciekawości, podsycanej czytanym sprawozdaniem tajemniczej dziewczyny z XVIII wieku, rozbudzanej opowieściami babci, w dzieciństwie mieszkającej na terenie posiadłości Starbrough, o cygańskiej dziewczynce, po której został jej złoty naszyjnik i pogłębianej przez własne koszmary nocne, które wcześniej śniła jej babcia, a teraz, tuż po wizycie w wieży, zaczęły nawiedzać jej małą siostrzenicę. Dokładnie te same, z identycznym motywem.
Wobec wielości tylu zagadek, mrocznej przeszłości, różnorodności łączących się powoli wątków, stale odkrywanych nowych tajemnic i sekretów, Jude nie mogła przejść obojętnie. Jej praca badacza wyceniającego stare książki powoli zamieniała się w pracę detektywa śledzącego przeszłość, by ostatecznie i niespodziewanie stać się jej częścią.
Powieść zaczęła pochłaniać moją uwagę powoli, drobnymi informacjami, atmosferą miejsc napiętnowanych przez mroczną historię i przez delikatną sugestię działania sił nadprzyrodzonych, pozornie błahymi detalami, które okazywały się później ważnymi wskazówkami, odtwarzanymi scenami z przeszłości i teraźniejszości dwóch, naprzemiennie opowiadanych historii – Esther i Jude, by pod koniec powieści całą moją uwagę zatopić w niej całkowicie. Wątek historyczny nawiązujący do przeszłości rodziny Wickhamów był tak samo ciekawy, jak zmagania głównej bohaterki z trudną relacją siostrzaną i rodzącym się uczuciem do poznanego w Starbrough Euana. Obraz obu historii, składający się na jedną opowieść, był dla mnie nieprzewidywalny tak, jak tylko potrafią być nieodgadnione losy ludzkich dróg i ścieżek, a sam jej finał zaskakujący.
A wszystko zaczęło się od niepozornego domu na okładce.
naostrzuksiazki.pl

Okładki książek z motywem domu, jakiegokolwiek, zawsze mnie przyciągają. Dom to ludzie, a ludzie to tajemnice, sekrety i zawiłe historie człowieczych losów. Nikt tak pięknie, ciekawie i skomplikowanie nie potrafi zagmatwać sobie życia, jak człowiek.
Posiadłość Starbrough Hall w angielskim hrabstwie Norfolk, do którego trafiła główna bohaterka powieści, Jude, kryła je także....