Wiersze Safony to bez wątpienia zdobycz kultury starogreckiej, ale i ogółem zdobycz swoich czasów. Na tle ówczesnej patriarchalnej obyczajowości jest Safona i jej twórczość zjawiskiem wyjątkowym. Oto przecież kobieta okazała się być artystką równie wielką co męscy poeci, a może i przewyższającą niektórych. Safona co prawda nie była jedyną poetką starożytnej Grecji, ale było ich zdecydowanie mniej niż mężczyzn, ponadto wiersze innych poetek albo się nie zachowały, albo zwyczajnie nie dorównały Safonie, która mogła poszczycić się sławą ogólnogrecką, a nie tylko lokalną. Pomimo wielu przeciwności losu, wiatru wiejącego w oczy, jej twórczość dotrwała do naszych czasów – w kawałkach, bo w kawałkach – ale na całe szczęście.

Siła oddziaływania twórczości Safony opiera się na dwóch filarach. Pierwszym z nich jest uniwersalność. Większość wierszy traktuje o miłości, a niektóre zahaczają przy tym o takie uczucia czy emocje jak tęsknota (częsty motyw), zazdrość, pożądanie, błogość, nadzieja, ubolewanie nad przemijaniem i inne. Safona jako wykształcona zawodowo kształciła dziewczęta z rodów arystokratycznych, szykując je do roli matki i żony. Z przynajmniej częścią wychowanek łączyły ją silne więzi emocjonalne, co istotnie przełożyło się na jej twórczość; wiele z jej wierszy opowiada o uczuciach i więziach przywiązania do poszczególnych pannic, tęsknotą za czasem wspólnie spędzonym i wspomnieniami tego czasu. Uczucia te pozostają uniwersalne bez względu na epokę.

I tu zaczyna się drugi filar – wiersze te przesycone są sensualnością, zmysłowością, są głęboko zanurzone w uczuciach autorki, stamtąd jak gdyby wypływają na wierzch. Safona niejednokrotnie ociera się o miłosne wątki homoseksualne (co też czyni ją wyjątkową na tle przedgreckiej literatury). Ona po prostu układała w słowa to, co czuła – stąd atmosfera tych wierszy przesycona jest emocjonalnością wewnętrznych stanów i przeżyć, dość odważnych i dogłębnych jak na swoje czasy. Jest to również wyjątkowym, osobliwym świadectwem historycznym obyczajowości, z którego sporo można wyłuskać nawet pomimo faktu, że biografia Safony pełna jest dziur i legend.

Zachodzi tu wprawdzie jeszcze jeden czynnik – język Safony, który jest prosty i bezpośredni, w żadnym razie nie jest skomplikowany, a jednak ta prostota współgra z treścią i pomaga ją urzeczywistnić, uczynić namacalną, odczuwalną dla odbiorcy. To wszystko przyczyniło się do ogromnej popularności Safony i jej przejścia do historii, czego nie zdołał zdusić nawet papież Grzegorz VII (a próbował). Oczywiście współcześnie wiersze Safony mają wielu konkurentów i konkurentek, tworzących z nawet lepszym skutkiem, ale tym bardziej warto pamiętać o tej pionierce – o wpływie, który wywarła ona na poezję i ogółem na kulturę starogrecką.

Wiersze Safony to bez wątpienia zdobycz kultury starogreckiej, ale i ogółem zdobycz swoich czasów. Na tle ówczesnej patriarchalnej obyczajowości jest Safona i jej twórczość zjawiskiem wyjątkowym. Oto przecież kobieta okazała się być artystką równie wielką co męscy poeci, a może i przewyższającą niektórych. Safona co prawda nie była jedyną poetką starożytnej Grecji, ale było...