Dość tajemniczy utwór, gdyż nie wiadomo do końca kto jest autorem „Pieśni Osjana”. Macpherson jedynie zredagował te celtyckie mity w późniejszym czasie.

Całość to zbiór legendarnych opowiadań, sławiących dokonania słynnego wojownika. Nastrój jest wzniosły, w stylistyce średniowiecznych romansów rycerskich, charakteryzujący się wyrafinowaniem literackim np. „Dam córkę najpiękniejszą z dziewic, jakie wzdychają śnieżnymi piersiami”. Czasami jednak to brzmi dość infantylnie, jak w przypadku gdy wojna została wypowiedziana jedynie z przyczyny odmówienia królowi pięknej dziewczyny z innego królestwa.

Zdarzają się wyśmienite przemyślenia: „Szczęśliwy, kto umiera za młodu, kiedy go otacza sława...”. Niestety takich intrygujących fragmentów jest zdecydowanie za mało jak na tak słynny poemat. Palców jednej ręki starczyłoby na ich wyliczenie.

Największym minusem zdaje się jednak nieprzejrzystość, nieskładność, niekompletność opowiadań. Na szczęście przed każdym rozdziałem jest jego streszczenie, dzięki któremu czytelnik orientuje się w fabule. Pisząc dosadnie - po prostu we wstępniakach jest nierzadko fabuła, której brakuje w główny tekście. A powinno być zupełnie odwrotnie.

Dość tajemniczy utwór, gdyż nie wiadomo do końca kto jest autorem „Pieśni Osjana”. Macpherson jedynie zredagował te celtyckie mity w późniejszym czasie.

Całość to zbiór legendarnych opowiadań, sławiących dokonania słynnego wojownika. Nastrój jest wzniosły, w stylistyce średniowiecznych romansów rycerskich, charakteryzujący się wyrafinowaniem literackim np. „Dam córkę...