„Ach, marzenia… One są siłą, która nas napędza, która daje energię, aby walczyć, zdobywać, dążyć do wytyczonych celów. Cóż byśmy bez nich poczęli?

I ona wreszcie po kilku latach odrętwienia w końcu miała jakieś swoje marzenia”.

Czym jest szczęście? Czym jest prawdziwa miłość? Co determinuje nasze wybory i decyduje o naszej przyszłości? Jak w zwykłej codzienności usłyszeć samego siebie? Jak zdobyć się na odwagę, aby zawalczyć o to, na czym naprawdę nam zależy?

Właśnie przed takimi pytaniami staje główna bohaterka najnowszej powieści Katarzyny Janus pod tytułem „Ocalić siebie”.. Autorka dała się już poznać czytelnikom, jednak w moim przypadku jest to pierwsze spotkanie z jej twórczością. Spotkanie naprawdę udane, choć nie obyło się bez paru zaskoczeń.

Ale po kolei. Przede wszystkim zmyliła mnie okładka. Patrząc na nią, byłem pewien, że akcja powieści rozgrywać się będzie w czasach nam współczesnych. Jakież było zatem moje zdziwienie, gdy przeczytałem: „Wrocław 1984”. To właśnie wtedy poznajemy Hanię, która towarzyszy swojemu ukochanemu Adamowi w ostatnich chwilach jego życia. Oboje są studentami medycyny. Zapałali do siebie wielką miłością, szczerą i prawdziwą. Jednak u mężczyzny zdiagnozowano białaczkę. Lekarze nie dawali mu żadnych szans. Adam umiera. Wraz z nim umiera też pewna cząstka Hani. Kobieta jest przekonana, że już nigdy nikogo tak nie pokocha, że Adam był najlepszym, co ją w życiu spotkało. Nie może pogodzić się ze stratą. Cierpi. Bardzo cierpi. Adam odwiedza ją w snach, nawet ze sobą rozmawiają. Hania w dalszym ciągu odwiedza jego rodziców. Całe dnie spędza na cmentarzu. Wreszcie postanawia wyjechać z Wrocławia, pewna, że gdyby tam została dłużej, to z pewnością popadłaby w obłęd.

Trafia do pewnego miasta w Wielkopolsce, gdzie rozpoczyna pracę w szpitalu. Jednocześnie otrzymuje pokój w hotelu pracowniczym, co w zupełności jej wystarcza. Rzuca się w wir pracy. Szybko okazuje się, że studia medyczne nie przygotowują do samodzielnej lekarskiej praktyki. Hania jest przerażona, jednak ze zdumieniem uświadamia sobie, że idzie jej coraz lepiej.

Wkrótce poznaje dwóch kolegów – Jerzego i Piotra. Zamożny i szarmancki Jerzy wytrwale o nią zabiega. Łączy ich wspólna bolesna przeszłość. Hania zwierza mu się ze wszystkiego, co kryje się w jej sercu. Wkrótce zostaje jego żoną. Czy jednak ślub da jej upragnione szczęście? Pozornie wszystko jest w porządku – żyją razem, dorabiają się, rodzi się dziecko. Jednak Hania z czasem uświadamia sobie, że jej mąż się zmienia. To już nie jest ten Jerzy co przed ślubem. Staje się agresywny, manipuluje i kłamie. W końcu zdradza. Hania ma tego wszystkiego dość. Chce rozwodu.

Jednak po raz kolejny okazuje się, że ścieżki losu naprawdę bywają kręte. Przed młodą kobietą jeszcze dużo bolesnych doświadczeń. Musi być silna. Silna nie tylko dla siebie, lecz także dla Adama. Jej synek jest dla niej całym światem. To on daje jej motywację do życia.

Czy po odejściu od męża Hanię czeka jeszcze w życiu coś dobrego? Czy kobieta da sobie samej szansę na miłość? Czy odważy się znowu zaufać i pokochać?

„Ocalić siebie” to mieszanka powieści obyczajowej i romansu. Autorka pisze prostym językiem, ma jednak niewątpliwy talent do opowiadania historii. Owszem, czasem irytowało mnie zachowanie bohaterki, jednak chłonąłem każdą stronę. Chciałem się dowiedzieć, jak zakończy się jej historia. Akcja powieści rozgrywa się w latach 1984–2002. To również mnie zaskoczyło, rzadko się bowiem zdarza tak rozpięty horyzont czasowy. W książce najważniejsza jest jednak Hania. Przyglądamy się jej życiu – tak zwykłemu i niezwykłemu zarazem. Kobieta pragnie kochać i być kochana. Tylko tyle i aż tyle – chciałoby się powiedzieć. Oczywiście czasami możemy sarkać na jej naiwność, jednak czyż czasem każdy z nas nie jest naiwny? Czy zaufanie drugiemu człowiekowi, danie mu drugiej szansy to wspaniałomyślność, naiwność czy zwykła głupota? Czy Hania wreszcie odnajdzie spokój? Polecam wam lekturę tej powieści, ja przyjemnie spędziłem czas na jej lekturze.

Wojciech Sobański