"Kiedy moja córka miała jakieś trzy latka, radośnie wspinała się po drabinkach na placu zabaw. Ja stałem obok z nieszczęśliwą miną, wykrzykując:
- Uważaj, tylko uważaj!
W końcu moja koleżanka powiedziała:
- Wiesz co, Larry, łatwiej jej będzie dojść do siebie po złamaniu ręki niż poradzić sobie z uczuciem lęku i braku pewności siebie".

Ujęła mnie ta historia, którą tak szczerze podzielił się z czytelnikami autor książki "Nie strach się bać". Przyznał się on też do wszystkich lęków, z którymi zmagał się jako dziecko i rodzic, co sprawiło, że zaufałam mu, czytając o mechanizmach działania strachu i strategiach radzenia sobie z nim.

Książka uświadomiła mi, jak ważne jest to, by nie lekceważyć dziecięcych lęków, nawet jeśli wydają się nam zupełnie irracjonalne. Uzmysłowiła, że empatia, wsparcie emocjonalne i zabawa znacząco obniżają poziom strachu. A poza tym bardzo ważne jest, by, pomagając dziecku, stawić też czoła własnemu lękowi...bo inaczej nigdy nie staniemy się dla niego spokojnym "drugim kurczakiem", który gwarantuje poczucie bezpieczeństwa.

Książka ta otworzyła mi oczy na niewiarygodną wręcz siłę lęku, który "odbija się na wszystkich aspektach życia, a zwłaszcza na tych, które niespokojny umysł uważa za luksus, czyli śnie, jedzeniu, trawieniu, odpoczynku, zabawie, przyjaźni, podejmowaniu ryzyka i miłości". Powoduje, że boimy się samego uczucia lęku, postrzegamy świat jako miejsce niebezpieczne i unikamy wszystkiego, co może wzbudzić lęk.

Co istotne, dzieci zwykle nie umieją określić, co leży u źródła ich lęku. Zdarza się, że mówią, iż boją się potwora pod łóżkiem, a tak naprawdę nie radzą sobie z lękiem egzystencjalnym - lękiem przed śmiercią.

Żałuję, że tak późno przeczytałam tę książkę. Każde z moich dzieci zmagało się z jakimiś lękami, a ja pomagałam im najlepiej jak umiałam. Teraz będę przynajmniej bardziej kompetentna, wspierając Piotrusia.

I na koniec jeszcze słowa, którymi autor kończy swoją książkę:

"Trudno nie martwić się o nasze dzieci. Ale martwiąc się, wysyłamy im sygnał, że im nie ufamy. To właśnie komunikowałem mojej córce, stojąc u stóp drabinki i wykrzykując
- Tylko ostrożnie, uważaj na siebie!
Zaufanie przekazuje się w zupełnie inny sposób, mówiąc:
- Wierzę w ciebie, wiem, że ci się uda".

Uważam, że to lektura wręcz obowiązkowa dla wszystkich rodziców!

"Kiedy moja córka miała jakieś trzy latka, radośnie wspinała się po drabinkach na placu zabaw. Ja stałem obok z nieszczęśliwą miną, wykrzykując:
- Uważaj, tylko uważaj!
W końcu moja koleżanka powiedziała:
- Wiesz co, Larry, łatwiej jej będzie dojść do siebie po złamaniu ręki niż poradzić sobie z uczuciem lęku i braku pewności siebie".

Ujęła mnie ta historia, którą tak...