Po książkę sięgnęłam bo pomyślałam, że może będzie o mnie... Takie przynajmniej miałam odczucie po lekturze kilku wyrywkowych fragmentów. Po lekturze całości - nie wiem. Niektóre kryteria hiper wrażliwości były bardzo "o mnie", ale niektóre - zupełnie nie.

Na początku myślałam, że autorka książki o takim tytule jest psychologiem, ale nie - to "zwykła" powieściopisarka, która dokonała autodiagnozy opisywanego w tej pozycji zjawiska. Trudno w tej sytuacji rozliczać ją z wprowadzenia takiego pojęcia, bo dokonała tego inna - i tutaj już naprawdę - psycholog.

Jednak czytając nie mogłam powstrzymać się od myśli, że to wszystko jest dobrze znane, tylko pod innymi nazwami - np. niedojrzałość emocjonalna, niskie poczucie wartości, introwersja, urazowość... Nie wiem, na ile istnieje potrzeba wprowadzania nowej "jednostki diagnostycznej", nie wiem jaki jest jej status w nauce, nie chce mi się szczerze mówiąc tego sprawdzać... To jest takie współczesne, że nie można już powiedzieć, że ktoś jest "przewrażliwiony", ani nawet "nadwrażliwy" - to są już dzisiaj słowa niemalże obraźliwe, dyskryminujące, a wypowiadający je wykazuje się... brakiem wrażliwości właśnie.

Miałam też wrażenie, że autorka dużo pisze po prostu o sobie; nie jestem pewna, na ile dane cechy muszą dotyczyć innych osób wysoko wrażliwych.

Na plus liczę, że książkę czytało się szybko, jest napisana wartkim i przystępnym językiem.

Po książkę sięgnęłam bo pomyślałam, że może będzie o mnie... Takie przynajmniej miałam odczucie po lekturze kilku wyrywkowych fragmentów. Po lekturze całości - nie wiem. Niektóre kryteria hiper wrażliwości były bardzo "o mnie", ale niektóre - zupełnie nie.

Na początku myślałam, że autorka książki o takim tytule jest psychologiem, ale nie - to "zwykła" powieściopisarka,...