Książka, która uczy, że skrajności nie są zbyt dobre w życiu.

Nie można być przesadnie ostrożnym, bo życie traci wiele ze swego koloru, ale też nie można być zupełnie lekkomyślnym, bo wtedy może się komuś stać krzywda.

Owszem, uczy, ale wszystko w takim dość poważnym, oficjalnym, dydaktycznym tonie. Nie ma tu lekkości, styl bardzo ociężały, ilustracje nie przyciągają wzroku.

Dwójka chłopców odgrywa tutaj skrajne role: jeden jest przesadnie ostrożny i nazywany jest Marudkiem, a Pogodek to jego całkowite przeciwieństwo i niczym się nie przejmuje.

Ich rodzice są tacy sami.

Jeden pomysł autorki aż razi w trakcie czytania. Kto puściłby dwójkę jedenastoletnich chłopców na godzinną wycieczkę samych, za granicą, w góry, w trasę, której absolutnie nie znają? Przynajmniej miałem o czym z młodym porozmawiać, bo nawet on był oburzony taką ideą :).

Z drugiej strony z życia wzięte, nie dalej niż lipiec 2023:
https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2023-07-26/bieszczady-ojciec-zostawil-10-latke-na-szlaku-kazal-jej-samej-wrocic-do-schroniska/

Czyli jednak można i autorka książki tutaj może i chciała przesadzić, ale znajdą się ludzie, dla których to wcale nie przesada, ale jedna z realnych, "sensownych" możliwości :).

Treść tej książeczki jednak nie porywa, ale skoro zaczęliśmy, to udało się dobrnąć do finału.

Książka, która uczy, że skrajności nie są zbyt dobre w życiu.

Nie można być przesadnie ostrożnym, bo życie traci wiele ze swego koloru, ale też nie można być zupełnie lekkomyślnym, bo wtedy może się komuś stać krzywda.

Owszem, uczy, ale wszystko w takim dość poważnym, oficjalnym, dydaktycznym tonie. Nie ma tu lekkości, styl bardzo ociężały, ilustracje nie przyciągają...