Ten zbiór reportaży wpadł mi zupełnie przypadkowo w ręce. „Malavita” przybliżyła przeciętnemu Polakowi blaski i cienie włoskiego życia późnych lat 50-tych. Czy tak stara książka potrafi zafascynować dzisiejszego czytelnika?

Oj, potrafi, i to jeszcze jak! Przede wszystkim jest to pozycja doskonale ilustrowana. Wspaniałe zdjęcia Konstantego Jarochowskiego możnaby z marszu wystawić w jakiejś galerii sztuki – powinny rozejść się w ciągu jednego dnia.

A same reportaże? Cóż, Azembski nie porusza bezpośrednio ciemnych tajemnic świata polityki, nie analizuje tytułowej malavity, czyli świata mafii. Ale za to spotyka się z Frankiem Frigenti, skazanym na Sing-Sing mordercą i osobistym kierowcą Al Capone'a oraz z Anną Caglio, świadkiem koronnym w głośnej sprawie Montesi, która wstrząsnęła opinią publiczną i doprowadziła do dymisji włoskiego ministra spraw zagranicznych. Kto jednak myśli, że takie tematy to główne wątki „Malavity”, ten przeżyje przy lekturze spore rozczarowanie. Azembskiemu chodziło o coś innego: pokazać, jak funkcjonują kraj, który właśnie otrząsnął się z powojennej traumy i ciągle jeszcze dosyć tradycyjne społeczeństwo, przed którym otwarły się nowe możliwości.

Ówczesne Włochy były dla Polaków niezmiernie egzotycznym krajem. I tak autor musi tłumaczyć czytelnikom sprawy, które uważamy dzisiaj za banalne oczywistości: Co to jest pizza? A co to takiego espresso, cappuccino? Trattoria, osteria, lambretta i vespa? Co to spaghetti a co tagliatelle? Osobiście uderzył mnie również fakt, że Azembski nie odmieniał słowa coca-cola przez przypadki. Tak, błyszczący staniolem świat powojennego Zachodu był wtedy jeszcze bardzo nowym zjawiskiem dla człowieka spoza Żelaznej Kurtyny!

Ale, tak na poważnie. „Malavita” to fajna lektura. Gdzie indziej można by poczytać o ostatnim białym piracie? O jedynych kowbojach Italii? O perypetiach Federico Felliniego w Nowym Jorku i o audiencji u Piusa XII? O zapomnianej dzisiaj gwieździe Cinecitta Rosannie Podestá lub o mordercy Aldo Cugini, który wywołał swoim czynem prawdziwą histerię?

Ten zbiór reportaży wpadł mi zupełnie przypadkowo w ręce. „Malavita” przybliżyła przeciętnemu Polakowi blaski i cienie włoskiego życia późnych lat 50-tych. Czy tak stara książka potrafi zafascynować dzisiejszego czytelnika?

Oj, potrafi, i to jeszcze jak! Przede wszystkim jest to pozycja doskonale ilustrowana. Wspaniałe zdjęcia Konstantego Jarochowskiego możnaby z marszu...