Już dawno tak się nie zmęczyłam przy czytaniu książki. Szczęśliwie dobrnęłam do końca, chociaż kusiło mnie aby definitywnie przerwać lekturę. Miałam jednak nadzieję,że w końcu coś zacznie się dziać. Ale od początku...
Zaintrygował mnie opis na okładce zaczynający się od słów:
"Zapraszamy w podróż po smakach, uczuciach i... Polsce" i spodziewałam się przyjemnej lektury, która przeniesie mnie w ciekawe zakątki aby towarzyszyć bohaterom w ich życiu. Zawiodłam się!

"- Wiecie, jakby ktoś patrzył na nas z boku, toby mu wyszło, że tylko jemy, pijemy i wspominamy"

Ta zacytowana konkluzja pochodzi z fragmentu rozmowy bohaterek i niestety w ogromnej części oddaje istotę tej powieści.

Anna i Bogusia to matka i dorosła córka, szczęśliwe mężatki, które są energicznymi kobietkami mającymi ogromną słabość do kawy. Są wręcz uzależnione od tego napoju i nie ma dnia kiedy by sobie odmówiły filiżanki "małej czarnej"( choć może nie zupełnie czarnej, bo zabielonej mleczkiem). Niebawem dołącza do nich przyjaciółka Anny zza oceanu - Emilia, która przylatuje do Polski na urlop. Przez pierwszych 160 stron matka z córką domagają się od przyjaciółki wspomnień i anegdot z jej życia. Opowieści te są wprost wymuszane na Emilii, która niby to broni się przed wynurzeniami, ale w końcu za każdym razem ulega. Zapewne miało to zagwarantować czytelnikowi większą dawkę humoru, ale okazało się naiwne i nieciekawe. Sam sposób snucia wspomnień przez Emilkę również pozostawia wiele do życzenia...
Miałam nadzieję, że może akcja trochę się rozwinie, kiedy nasze bohaterki wyruszą na kilka dni na Mazury, jednak w powieści niewiele się zmienia, dochodzi jedynie wątek usilnego zeswatania owdowiałej przed laty Emilii i znalezienia jej partnera życiowego. I znów naiwne i wymuszane sytuacje, które chwilami są irytujące nie tylko dla zainteresowanej, ale również dla czytelnika.

Kawa leje się strumieniami, jakby był to sok pomarańczowy, a anegdoty często wcale nie śmieszą. Jest kilka zabawnych momentów, ale bledną one na tle innych, wręcz żenujących, wypowiedzi.
Choć bohaterki to w gruncie rzeczy dobre kobiety gotowe nieść pomoc zarówno znajomym, jak i obcym, w każdej sytuacji, dla mnie pomimo dorosłego wieku są infantylne, wścibskie i naiwne.

"Kawowe biuro matrymonialne" to powieść zdecydowanie dla kobiet, ale nie należy się po niej spodziewać interesującej, wartkiej akcji, ani ciekawych bohaterów. Dla mnie to takie czytadło dla zabicia czasu - nic więcej.

Już dawno tak się nie zmęczyłam przy czytaniu książki. Szczęśliwie dobrnęłam do końca, chociaż kusiło mnie aby definitywnie przerwać lekturę. Miałam jednak nadzieję,że w końcu coś zacznie się dziać. Ale od początku...
Zaintrygował mnie opis na okładce zaczynający się od słów:
"Zapraszamy w podróż po smakach, uczuciach i... Polsce" i spodziewałam się przyjemnej lektury,...