Ksiądz Profesor Józef Tischner to dla mnie jeden z największych polskich współczesnych intelektualistów, prawdziwy człowiek kościoła, dla którego to Drugi, Inny był na pierwszym miejscu. Nie sakra biskupia, zaszczyty, pochlebstwa, ale zwyczajny wierny, często bardzo grzeszny i zagubiony, ale i niewierny był najważniejszy. Całe swoje życie szukał dla każdego z nas nadziei.

Ta książka parę lat przeleżała u mnie na półce, bo bardzo trudno było mi wziąć ją do ręki, by poznać ostatnie trzy lata życia Księdza Profesora, które wiązały się z niewyobrażalnym cierpieniem. Dopiero nieodległa śmierć mojego Taty, w cierpieniu, który zaczytywał się w pismach Józefa Tischnera, który wychował się też w Starym Sączu, sprawiły, że szukając nadziei, po nią sięgnęłam.

Nikt na cierpienie nie zasłużył sobie. Nie jest ono żadną karą Boga. Tego właśnie dowiadujemy się z tej książki (podobnie jak u Alberta Camusa).

"Cierpienie nie uszlachetnia" - to słowa Józefa Tischnera, jednak kartki, na której zostały one zapisane, dotąd nie odnaleziono. Znamy je jedynie ze słów Gowina, który miał ją ponoć w ręku.

Ale to tylko najbardziej hymanistyczne stwierdzenie faktu. Myślę, że przekonał się o tym niejeden z nas, albo kiedyś się o tym przekona. Choroba, jej przebieg oraz stosunek do niej i zachowanie w tym czasie Księdza Profesora świadczą, że mają one zupełnie inny wydźwięk niż chcieliby tego ci, którzy Profesora nie poważają.

Przeczytałam wiele pozycji Józefa Tischnera i stał mi się Jego sposób myślenia, postrzegania świata i drugiego człowieka bardzo bliski, choć są kwestie, których dotąd nie bardzo rozumiem, bo nie byłam zbyt mocna z filozofii. To nie znaczy jednak, że coś kwestionuję.

Autor tekstu, Tomasz Ponikło, tworzy książkę poruszającą, pełną odwołań do dzieł Profesora, ale także Jana Pawła II, który przyjaźnił się z Tischnerem w taki sposób, który dziś przestrzeni publicznej jest zupełnie obcy. Dwu wielkich intelektualistów doświadczonych chorobą, zanurzeni w wierze, rozumie się często w pół słowa.

Jest tam też zwyczajny opis pojawienia się choroby, terapii, nawrotu i kolejnych zabiegów. Niewyobrażalnego bólu, którego w tamtym czasie nie dało się zbytnio uśmierzyć. I braku nadziei na ratunek. I to wtedy właśnie rodzi się myśl, że choć nie uszlachetnia, to jednak zwraca ku Miłości. Bo nieważne jak? ale z kim!

Wtedy pojawia się rodzina, która pod żadnym pozorem nie chce oddać Księdza Józef choćby do hospicjum, na Jego zresztą wyraźną prośbę. Nie chce On bowiem swoją osobą najbliższych obarczać. I po raz kolejny pojawia sie ten Inny, jego prawa i jego godność przed potrzebami Księdza Tischnera.
Są z Nim do samego końca.

Książka ta nie jest suchą relacją, nie da się jej czytać bez emocji, bez dostrzeżenia świadectwa odchodzącego Kapłana, przez wielu tak bardzo kochanego.

Księże Profesorze, mimo wszystko do dziś ta Twoja Miłość i Wiara nie koją straty i cierpienia, jakie niesie Twoje odejście.

Ksiądz Profesor Józef Tischner to dla mnie jeden z największych polskich współczesnych intelektualistów, prawdziwy człowiek kościoła, dla którego to Drugi, Inny był na pierwszym miejscu. Nie sakra biskupia, zaszczyty, pochlebstwa, ale zwyczajny wierny, często bardzo grzeszny i zagubiony, ale i niewierny był najważniejszy. Całe swoje życie szukał dla każdego z nas nadziei....