Konstanty Ildefons Gałczyński. Niebezpieczny poeta

Jestem dość zawiedziona tą pozycją. Pani Arno starała się pisać obiektywnie, ale jednak - z niewyjaśnionych przyczyn - pomija pewne istotne, niewygodne wątki z biografii Gałczyńskiego. Albo traktuje je pobieżnie, muskając jedynie ich powierzchowności. To dość irytujące w trakcie lektury. Przyznać jednak należy, że bardzo mocną stroną tej biografii jest jej osadzenie na tle twórczości poety. Mimo wszystko - pozycja warta uwagi!

Jestem dość zawiedziona tą pozycją. Pani Arno starała się pisać obiektywnie, ale jednak - z niewyjaśnionych przyczyn - pomija pewne istotne, niewygodne wątki z biografii Gałczyńskiego. Albo traktuje je pobieżnie, muskając jedynie ich powierzchowności. To dość irytujące w trakcie lektury. Przyznać jednak należy, że bardzo mocną stroną tej biografii jest jej osadzenie na tle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak. Gałczyński. Po co mi po jego biografia? Właśnie!
Czytając biografie zazwyczaj mam takie wrażenie, że może nie do końca mnie to interesuje, może bez sensu poznawać szczegóły z życia, jak można poznać dzieło. Zapewne „mam inaczej” niż inni czytelnicy, bo biografie raczej zależą do popularnych publikacji.
Może nie powinnam ich czytać w ogóle.
Co mnie irytowało w tej biografii: że jest to zlepek różnych myśli i skojarzeń i faktów z życia, przerywanych fragmentami wierszy Gałczyńskiego i że niektóre cytowane fragmenty tychże są bardzo płytko interpretowane.
Atutem jest to, że jednak jest to biografia bez koloryzacji i w sumie pasująca do stylu tego artysty o wielu twarzach. Ponadto naprawdę dobry, rzetelny i merytoryczny jest rozdział o obozowym życiu Gałczyńskiego.
I na tym mogłabym właściwie skończyć, gdyby nie fakt, że biografia zachęciła mnie do sięgnięcia po już czytane tomiki poezji, do zerknięcia do „Konstantego, syna Konstantego” (choć jest to bardzo stronnicza biografia!) i do wycieczek w stronę innych poetów i pisarzy tego czasu.

Pamiętam atmosferę jednej z moich ulubionych lektur – „Wspólny pokój” Uniłowskiego, gdzie sportretowana jest świetnie Kawiarnia Ziemiańska. Gałczyński tam to Klimek Baczyński opisany trochę z sarkastycznie, trochę z melancholią. Jest krytyczny wobec innych, wygłasza swoje teorie, śmieje się i wyśmiewa wady i niedoskonałości. Patrząc, w ogóle, na obraz bohemy tamtego czasu, czyli wielkiego boomu poezji (w tym: futurystycznej, zaangażowanej, lirycznej, karykaturalnej, itp. ) i potrzeby zrzeszenia się artystów w pewne grona i dyskutowanie o sztuce – czy to Kraków, czy Warszawa czy Paryż. Co z tego, że artyście zbierali się by w oparach papierosów, używek, narkotyków czy pili do nieprzytomności. że zaniedbywali pewne rzeczy (w tym - niestety - swoje rodziny) jak naprawdę wyrosły stamtąd wielkie umysły i wielkie potęgi artystyczne, literackie.
Tak sobie myślę np. o Warszawie teraz. Pewnie są takie środowiska i takie miejsca gdzie przychodzą sobie poeci, pisarze, literaci czy inni twórcy (większe miasto, to i poetów więcej!), ale czy przychodzą bo chcą swojego towarzystwa, wymiany myśli, czy razem piją i bawią się wieczorami czy raczej spotykają się okazyjnie, na zaproszenie, na galach wręczania nagród itp., czy każdy jest raczej zamknięty w swoim literackim świecie i takich rozmów (czytaj: rozmów o sztuce, ideałach) już nie ma.
Gałczyńskiego znałam od nastolatki, kiedy czytałam całe tomiki i bardzo dużo wierszy nauczyłam się pamięć i znam do tej pory. Wtedy poezja to był dla mnie główny gatunek literacki. Półka z tomikami wierszy była w moim domu pokaźna. Dziwiłam się, że moja siostra tego „nie chwyta”, skoro mama czasem na pytanie odpowiadała nam fragmentem wiersza. No i tak polubiłam poezję i do tej pory jestem jej ciekawa.

Tak. Gałczyński. Po co mi po jego biografia? Właśnie!
Czytając biografie zazwyczaj mam takie wrażenie, że może nie do końca mnie to interesuje, może bez sensu poznawać szczegóły z życia, jak można poznać dzieło. Zapewne „mam inaczej” niż inni czytelnicy, bo biografie raczej zależą do popularnych publikacji.
Może nie powinnam ich czytać w ogóle.
Co mnie irytowało w tej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To chyba pierwsza pełna biografia Mistrza Gałczyńskiego. Długa, bardzo szczegółowa, co jest i zaletą, i wadą.
Mamy tu rozpisane krótkie życie Poety niemalże rok po roku. Autorka odnajduje mnóstwo świadectw dokumentujących życie Gałczyńskiego w najdrobniejszych szczególikach. Wszystko to okraszone jest unikalnymi zdjęciami, reprodukcjami notatek i rękopisów Poety. Zaletą książki jest też jej obiektywizm, nie tak częsty przy biografiach. Arno stara się opisywać biografię Gałczyńskiego, bez oceniania i komentowania.
Z minusów - zdarzają się powtórzenia, powroty do poruszanych już wątków, zbyt rozwlekłe opisy, wchodzenie na manowce. Ale jest to do przebrnięcia. Uważam, że warto. Książka godna polecenia.

To chyba pierwsza pełna biografia Mistrza Gałczyńskiego. Długa, bardzo szczegółowa, co jest i zaletą, i wadą.
Mamy tu rozpisane krótkie życie Poety niemalże rok po roku. Autorka odnajduje mnóstwo świadectw dokumentujących życie Gałczyńskiego w najdrobniejszych szczególikach. Wszystko to okraszone jest unikalnymi zdjęciami, reprodukcjami notatek i rękopisów Poety. Zaletą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra biografia. Ciekawa, uporządkowana, pisana z sercem, nie jest beletryzowana na siłę, a interesuje bardziej niż niejedna książka fabularna. No i Gałczyński!

Bardzo dobra biografia. Ciekawa, uporządkowana, pisana z sercem, nie jest beletryzowana na siłę, a interesuje bardziej niż niejedna książka fabularna. No i Gałczyński!

Pokaż mimo to

Pierwsze słowo, które mi się nasuwa po lekturze tej książki to "rzetelna". Czekałam na taką biografię, kupiłam ją zaraz po ukazaniu się, ale zwlekałam z czytaniem obawiając się rozczarowania. Rozczarowałam się a jakże, ale na szczęście bardzo pozytywnie. Anna Arno przedstawiła nam bardzo wyczerpującą biografię i analizę twórczości Poety, który wielką miłością moją jest od czasów nastolatkowych. Przykro mi, ze Jego twórczość tak naprawdę nigdy nie została doceniona i sprowadza się do pobieżnej znajomości "Zaczarowanej dorożki" i "Rozmowy lirycznej". Ta książka z pewnością to nadrabia. Autorka wykazuje dużo obiektywizmu, choć widać, że do opisywanego Poety nastawiona jest przychylnie. Według mnie nie przesadza z opisywaniem życia osobistego Konstantego, to co przedstawia pozwala nam lepiej zrozumieć Jego poezję.
Nie dałam 10 punktów, bo moim zdaniem w tego rodzaju książce nie powinny się znaleźć zdania typu:"...ten wiersz o heterogenicznej strukturze, kolażowo łączący niespójne dyskursy i asocjacje, nie pozwala na tak jednoznaczną interpretację". Na szczęście jest ich niewiele.
Poza tym nie podoba mi się, że podpisy do ilustracji są na końcu książki, a nie pod nimi, ale to już raczej zarzut do wydawcy.

Pierwsze słowo, które mi się nasuwa po lekturze tej książki to "rzetelna". Czekałam na taką biografię, kupiłam ją zaraz po ukazaniu się, ale zwlekałam z czytaniem obawiając się rozczarowania. Rozczarowałam się a jakże, ale na szczęście bardzo pozytywnie. Anna Arno przedstawiła nam bardzo wyczerpującą biografię i analizę twórczości Poety, który wielką miłością moją jest od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W książce „Niebezpieczny poeta. Konstanty Ildefons Gałczyński” Anna Arno przedstawia nam człowieka z krwi i kości. To nie jest lukrowany życiorys, to nie jest zachwyt nad „Zaczarowaną dorożką”, to nie jest surowe potępienie za pisanie kiepskich utworów na zamówienie, dla pieniędzy, lub na zlecenie nowej powojennej władzy. To rzetelne przedstawienie twórczości i osoby Gałczyńskiego takim jakim był. Sam Gałczyński mówił o sobie, że jest „psem na forsę” lub „poetą-alkoholikiem. Potwierdzają to liczne wspomnienia przyjaciół czy znajomych, oraz dokumenty związane z twórczością poety. W biografii „Zielony Konstanty” którą napisała córka Kira Gałczyńska, poznajemy tę lepszą i bardziej sentymentalną stronę życia poety. Książka zawiera korespondencję między małżonkami, nieznane wiersze dla „Srebrnej Natalii”, genezę powstania wielu lubianych przez nas wierszy. Jest to opowieść tocząca się w ciepłym i sentymentalnym klimacie. Cóż, nie dziwię się, że córka chciała abyśmy zapamiętali jej ojca z jak najlepszej strony. Natomiast Anna Arno pokazuje Gałczyńskiego takim jakim był, bez ukrywania jego ciągów alkoholowych, zdrady Natalii, związania się z tygodnikiem „Prosto z mostu” założonego przez nacjonalistę Stanisława Piaseckiego, jego uniżoność i spolegliwość wobec władzy po wojnie. Rozwiewa wiele mitów dotyczących powstawania niektórych wierszy, uwypukla w życiorysie jego pracowitość, zgodę i niezgodę na narzucane mu pisanie wierszy na zamówienie, pokazuje tę jedyną życiową pasję i talent poety kiedy krytyka i władza starała się go wyeliminować z życia publicznego. Pokazała leśniczówkę Pranie jako azyl i miejsce gdzie między innymi powstał piękny wiersz dla „Srebrnej Natalii” „Rozmowa liryczna”:
Powiedz mi, jak mnie kochasz.
Powiem.
Więc?
Kocham Cię w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham Cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
A latem jak mnie kochasz?
Jak treść lata.
A jesienią, gdy chmurki i humorki?
Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
A gdy zima posrebrzy ramy okien?
Zimą kocham Cię jak wesoły ogień.
Blisko przy Twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

Ale Anna Arno pokazuje nam też klimat i zawirowania wojenno-polityczne w jakich żył i tworzył Konstanty Gałczyński. Sporo przytoczonych jest fragmentów wierszy, opinii jego wrogów i wielbicieli. Miłosz, Tuwim, Szymborska, Mrożek czy Kisielewski, to dobrze nam znani ludzie którzy w życiu Gałczyńskiego odegrali ważną rolę i na stronach tej książki się pojawiają.
Mam wrażenie, że postawa jaką reprezentował poeta w stosunku do nowej władzy ludowej została nie do końca jasno wyrażona. Autorka nie ukrywa wielu faktów ale prześlizguje się po nich dość płytko, uciekając do pokazania wielu wspaniałych wierszy jakie w tym czasie powstały. Nie szukam sensacji, ale chodzi mi o to, że wiele osób zarzuca nie tylko Gałczyńskiemu, sprzedanie się nowej władzy i traktuje to jako niewybaczalną skazę na twórczości. Mam na myśli Broniewskiego, Szymborską, Ważyka i wielu innych. Może gdyby autorka bardziej dogłębnie pokazała motywy jakimi się kierowali poeci - odrzucenie, szykanowanie, sprzedajność - ramy w jakich poruszać się mogli twórcy, i czym skutkowało nieposłuszeństwo, te skazy w twórczości wielu poetów inny przybrały by wymiar. Widocznie Anna Arno poznała te brudne mechanizmy i nie chciała nimi nam głowę zaprzątać. Bo Konstanty Ildefons Gałczyńskim wielkim poetą zawsze był!
W 2014 r. ukazała się wielotomowa edycja dzieł zebranych Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego z okazji 110 rocznicy urodzin. Nie wytrzymałam, i choć miejsca na półkach ogromny deficyt, wszystkie tomy zakupiłam. „Mój ci on, mój”.

W książce „Niebezpieczny poeta. Konstanty Ildefons Gałczyński” Anna Arno przedstawia nam człowieka z krwi i kości. To nie jest lukrowany życiorys, to nie jest zachwyt nad „Zaczarowaną dorożką”, to nie jest surowe potępienie za pisanie kiepskich utworów na zamówienie, dla pieniędzy, lub na zlecenie nowej powojennej władzy. To rzetelne przedstawienie twórczości i osoby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Żałuję, że taka książka jak "Niebezpieczny poeta" nie powstała w moich licealnych czasach, gdyż rozczytywałam się wówczas w poezji Gałczyńskiego. Liczne informacje na temat genezy wielu utworów na pewno bardzo ułatwiłyby mi ich zrozumienie.

Książka Anny Arno nie jest tylko biografią. Oprócz wielu szczegółów z życia artysty i jego bliskich mamy tu mnóstwo materiału dotyczącego twórczości Gałczyńskiego, zarówno lirycznej, jak i satyrycznej, co zbliża ją do monografii.
Autorka często cytuje i omawia fragmenty utworów, właściwie cały czas przeplatają się one z informacjami biograficznymi, dając wnikliwy obraz bogatego i różnorodnego dorobku, także z uwzględnieniem mało chlubnej poezji agitatorskiej.

"Niebezpiecznego poetę" czytało mi się świetnie, niczym powieść. Przede wszystkim dlatego, że życie Gałczyńskiego było burzliwe, a Anna Arno opisała je z wielką pasją.
Poza tym z sentymentem wróciłam do poezji autora "Zaczarowanej dorożki", zwłaszcza do jego liryki miłosnej.

Bogato ilustrowana zdjęciami, kopiami rękopisów oraz listów opowieść przybliża także życie kulturalne Polski międzywojennej i powojennej. Dużo jest tu informacji o relacjach Gałczyńskiego z innymi twórcami, o grupach i pismach literackich, o odbiorze poezji i słuchowisk przez czytelników i słuchaczy.

Polecam przede wszystkim miłośnikom twórczości Gałczyńskiego i tym, którzy znają jego utwory więcej niż pobieżnie. Dla czytelników, którzy nie zetknęli się jeszcze z nimi, lektura "Niebezpiecznego poety" może być nużąca i niezrozumiała.

Żałuję, że taka książka jak "Niebezpieczny poeta" nie powstała w moich licealnych czasach, gdyż rozczytywałam się wówczas w poezji Gałczyńskiego. Liczne informacje na temat genezy wielu utworów na pewno bardzo ułatwiłyby mi ich zrozumienie.

Książka Anny Arno nie jest tylko biografią. Oprócz wielu szczegółów z życia artysty i jego bliskich mamy tu mnóstwo materiału...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W szkole podstawowej uczyłam się wiersza „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”. Prócz „Alarmu dla miasta Warszawy” (Słonimski) i „Minucie ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej” (Szymborska) zapadł mi w pamięć wiersz o zupełnie innej, nie związanej z patriotyzmem tematyce. Jak w piosence powtarzał się refren o zaczarowanej dorożce, zaczarowanym dorożkarzu i zaczarowanym koniu. Nagle odkryłam inny, liryczny świat, w którym rymy nie musiały sławić wydarzenia z historii Polski, a przenosiły czytelnika w świat fantazji. Coś takiego przeżyłam jeszcze przy okazji „Ballad i Romansów” oraz onirycznych wierszy Leśmiana. Później, kiedy odkryłam dla siebie Przekrój (mówię o świadomym czytaniu prasy) stwierdziłam, że to ta sama duchowa kraina Konstantego Ildefonsa, która odkryłam przy okazji Zaczarowanej dorożki (tu biję się w pierś, bo przez lata przechowywałam skrót wiersza, który wyrwałam z podręcznika do polskiego!). Potem naturalnie były i „Listy z fiołkiem” i „Serwus, Madonna”, które rozpadają się z zaczytania, oraz wycinane przeze mnie „Teatrzyki Zielona Gęś”. Mimo iż przygoda Gałczyńskiego z Przekrojem była stosunkowo niedługa, bo zaledwie parę lat, to humor poety ze stylem krakowskiego pisma jest nierozerwalny.
Po biografię Zielonego Konstantego sięgnęłam z prostej przyczyny – w lutym na spotkaniu DKK będziemy tę książkę omawiać. Nie miałam jej w planach, ale i nie wzbraniałam się przed nią. Nie sposób przecież nie znać życiorysu ulubionego poety, a uzupełnienie obrazu zawsze mile widziane! Nie zawiodłam się, jak to było w przypadku biografii Grzebałkowskiej o księdzu Twardowskim. Tym razem odczuwałam prawdziwą przyjemność podczas lektury.
Niebezpieczny poeta jest obszernym i wyczerpującym curriculum vitae jednego z najważniejszych poetów ubiegłego wieku. Autorka biografii, historyk sztuki Anna Arno, absolwentka Institute of Fine Arts (New York University), analizuje życie poety poprzez obszerne fragmenty jego wierszy, oraz wypowiedzi zarówno samego Gałczyńskiego, jak i jego rodziny i znajomych, wśród których znaleźli się najważniejsi literaci minionej epoki, tacy jak Putrament, Waldorff, czy niedawno zmarły Jerzy Andrzejewski.
Antysemita, alkoholik, oportunista sławiący stalinizm, czy ofiara systemu (jego poezję potępiono jako zbyt burżuazyjna jak na czasy kultury szytej „pod” prostego robotnika), niesamowicie utalentowany i płodny liryk? Fakt, że Gałczyński nie wypierał się, że pisze dla pieniędzy, ale mam wrażenie, że jest jednym z niewielu przykładów talentu totalnego, dla którego apanaże są jedynie pretekstem do nałogowego przelewania myśli na papier. Ja w tej biografii nie widzę biografki; niestety, dziś jest to nagminne, dlatego miałam nieodparte wrażenie, że czytam książkę napisaną przez kogoś o wiele starszego, ze starej dobrej szkoły pisania biografii, a nie książek typu jak-JA-to-widzę. Arno nie zajmuje żadnego stanowiska w „krytycznych” momentach; oddaje głos innym, i tak po opublikowaniu „Poematu dla zdrajcy” o ucieczce Miłosza z kraju, czytamy wypowiedź Jana Lechonia o „zbydlęceniu się” Gałczyńskiego. Resentymenty w literackim światku nieraz dochodzą do głosu i zdziwiłby się ten, kto spodziewa się układnych, uduchowionych wieszczy.
Autorka odnosi twórczość do życia prywatnego Gałczyńskiego, do jego przeżyć, obsesji, marzeń. Każdy wers ma swoje realne uzasadnienie, nic nie jest wyrwane z próżni. Przedwojenne liryki kontrastują z powojennymi panegirykami ku czci robotnic, wojna usypia talent Konstantego (przez sześć lat powstało zaledwie siedem wierszy!), a po epizodach z kochankami poeta wraca do swojej Srebrnej Natalii i tworzy jeden z najpiękniejszych wierszy miłośnych jakie powstały (Rozmowa liryczna).
Mam wrażenie, że mimo epizodu z faszystowskim pismem prosto z mostu, mimo hymnów ku czci nowego systemu, Gałczyńskiego nie sposób „znielubić”. To jeden z poetów wnoszących jakiś wyjęty z ram czasu urok, a humor Teatrzyku nie traci na wartości mimo tego, że autor pisał go w zupełnie innych realiach.

W szkole podstawowej uczyłam się wiersza „Pieśń o żołnierzach z Westerplatte”. Prócz „Alarmu dla miasta Warszawy” (Słonimski) i „Minucie ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej” (Szymborska) zapadł mi w pamięć wiersz o zupełnie innej, nie związanej z patriotyzmem tematyce. Jak w piosence powtarzał się refren o zaczarowanej dorożce, zaczarowanym dorożkarzu i zaczarowanym koniu. Nagle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę tę warto sięgnąć nie tylko dlatego, by się upewnić, kiedy i w jaki sposób przejawiała się cecha poety zasygnalizowana w tytule biografii. Wielbicielom Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego przypomni ona kontrowersyjnego dla jego współczesnych twórcę oraz źródła natchnienia, dzięki którym pozostawił zachwycającą i różnorodną spuściznę, a pozostałym czytelnikom przybliży w fascynujący sposób osobę poety i jego twórczość.
Ten tekst czyta się jak powieść psychologiczno-obyczajową z bohaterem ukazanym w kontekście historycznoliterackim i społeczno-politycznym. Taka optyka pomaga zrozumieć wpływ konstrukcji psychicznej poety na jego drogę twórczą, a zarazem pokazuje, że każda z autokreacji Gałczyńskiego - zarówno „rzemieślnik słowa”, kierujący się rzekomo wyłącznie merkantylnymi pobudkami, jak i błazen wykpiwający polską zaściankowość pod maską groteski i satyry, czy autor działających na wyobraźnię liryków i erotyków – wyrasta z realnych okoliczności.

Biografia jest obszerna i bogata w szczegóły, powstała w oparciu o imponujący zasób materiałów źródłowych. Zawiera informacje o zdarzeniach, o których wcześniej pisano niewiele, np. zaistniałych podczas wojny, czy w ostatnim okresie życia poety.
Autorka zamieściła także liczne fragmenty utworów, które stanowią odzwierciedlenie stanu ducha poety w momencie ich powstawania, a czasem ilustrację sposobu, w jaki Gałczyński próbował ominąć, bardziej lub mniej skutecznie, narzucane mu kwestie ideologiczne.
Konfrontując osobowość Gałczyńskiego jako człowieka i jako twórcy autorka pokazuje skutki presji, jakiej ten indywidualista i erudyta, egocentryk, a zarazem wrażliwy człowiek i obserwator rzeczywistości był poddawany.
Na życiu poety silnie bowiem zaważyło jego uwikłanie w społeczno-polityczną rzeczywistość międzywojnia, a następnie okresu powojennego. Niesprzyjające okoliczności zewnętrzne, np. brak środków do życia czy niemożność ucieczki od ideologicznych deklaracji wymuszanych przez środowisko literackie, wydawców, czy decydentów, mają wyraźny wpływ na część powstałych wówczas utworów, których poetycka odrębność i piękno powoduje jednak, że zachowują siłę oddziaływania równą utworom nieobarczonym tą "skazą".

Po książkę tę warto sięgnąć nie tylko dlatego, by się upewnić, kiedy i w jaki sposób przejawiała się cecha poety zasygnalizowana w tytule biografii. Wielbicielom Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego przypomni ona kontrowersyjnego dla jego współczesnych twórcę oraz źródła natchnienia, dzięki którym pozostawił zachwycającą i różnorodną spuściznę, a pozostałym czytelnikom...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Konstanty Ildefons Gałczyński zapisał się w świadomości polskiego czytelnika nie tylko jako utalentowany poeta, ale i intrygująca osobowość. Anna Arno, w książce pod tytułem „Konstanty Ildefons Gałczyński. Niebezpieczny poeta”, przedstawia wszystkie blaski i cienie życia twórcy.

Anna Arno niezwykle skrupulatnie przedstawia koleje losu Gałczyńskiego. Opisane wydarzenia zostały bardzo szczegółowo umiejscowione w czasie oraz uzupełnione licznymi fotografiami. Autorka przywołuje również wypowiedzi bliskich bohaterowi osób. Arno stara się również wiernie oddać złożoną osobowość Gałczyńskiego – czytamy zatem o jego alkoholizmie, pragnieniach, miłościach i namiętnościach, zawirowaniach politycznych, a także wszelkich skandalach jakich dopuszczał się poeta. Godny podkreślenia jest fakt, że Arno poprzez pryzmat życia artysty, analizuje jego twórczość. W biografii znajdziemy zatem liczne fragmenty wierszy i poematów Gałczyńskiego z obszernym komentarzem historycznym Arno. Dzięki temu czytelnik, który nigdy nie badał poezji Gałczyńskiego, jest w stanie spojrzeć na jego utwory pod zupełnie innym kontem i wyczytać z nich więcej niż dotychczas.

Anna Arno stworzyła nie tylko doskonałą biografię wybitnego poety, ale i cenne studium jego twórczości.

Justyna Techmańska

Konstanty Ildefons Gałczyński zapisał się w świadomości polskiego czytelnika nie tylko jako utalentowany poeta, ale i intrygująca osobowość. Anna Arno, w książce pod tytułem „Konstanty Ildefons Gałczyński. Niebezpieczny poeta”, przedstawia wszystkie blaski i cienie życia twórcy.

Anna Arno niezwykle skrupulatnie przedstawia koleje losu Gałczyńskiego. Opisane wydarzenia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to