Jak dobrze patrzy się na coraz większą liczbę powieści z innych zakątków świata niż Stany Zjednoczone i Wielka Brytania. Cudownie jest widzieć coraz większą reprezentację literatury francuskiej, azjatyckiej czy – jak w tym wypadku – hiszpańskiej. Przyznam szczerze, że czekałam na ten moment od dłuższego czasu. I choć zdaję sobie sprawę, że jest to zupełnie inna literatura, niż ta, do której przywykł polski czytelnik, do której przywykłam ja sama, to z radością zapuszczam się na te nowe, nieznane literackie terytoria.

Tak właśnie było z nowością z Wydawnictwa Czarne, czyli katalońską powieścią! Tak, cieszę się, że wydawnictwo, które normalnie częstowało nas doskonałymi reportażami, również wyruszyło na literackie wojaże i nie ogranicza się ze względu na gatunek. I tak dostaliśmy nie tylko powieść katalońskiej autorki, ale też grenlandzkiej, i po zapowiedziach widzę, że to nie koniec nieoczywistych kierunków.

„Ja śpiewam, a góry tańczą” to niezwykle oniryczna i naturalistyczna powieść. Choć jest niewielkich gabarytów, to nie daje o sobie zapomnieć nawet długo po zakończeniu lektury. Ciężko nawet w jakikolwiek sposób przytoczyć jej fabułę. Jest to historia jednego miejsca opowiedziana wielogłosem przez naturę i jej przedstawicieli. Fragmenty historii wyrwane z czasu i losowo przytaczane przez autorkę, które łączy jedynie miejsce akcji. Niesamowite doświadczenie literackie, które niejednemu zawróci w głowie, niektórych odrzuci po pierwszych stronach, ale wszystkich, którzy dotrą do samego końca, będzie trzymać w garści.

To historia pełna legend i baśni, które autorka zręcznie wplata w szarą rzeczywistość tamtejszej rodziny. Na tle zarośniętych lasami gór pojawiają się olbrzymy, wodne panny i wiedźmy. Na oczach natury rozgrywają się ludzkie tragedie i radości. A sama natura, choć z roku na rok coraz bardziej przytłaczana obecnością ludzi, trwa dalej, starając się znaleźć sobie miejsce w nowej rzeczywistości. Uczy się współistnieć z człowiekiem, bo w końcu i on staje się częścią gór.

Niezwykle liryczna powieść, która zapewne zyska sporo przeciwników, jak i tych, którzy będą w stanie bronić ją własną piersią. Jest to zdecydowany powiew świeżości, jeśli chodzi o wydawaną w Polsce literaturę, i mam nadzieję, że trafi do jak największej liczby czytelników, a dzięki temu wydawnictwa jeszcze chętniej będą sięgać po te mniej oczywiste wybory.

Kinga Kolenda