Najgorszy ze wszystkich trzech tomów, chociaż pozostałe dwa i tak są okropne. Wynika to też z tego, że Tatarkiewicz opisuje najbledszy opis w historii filozofii, gdzie niewiele nowego powiedziano, a raczej odgrzewano tylko stare myśli. Niewiele ma przy tym Tatarkiewicz do powiedzenia o współczesnych mu filozofach, których należy ocenić dużo bardziej pozytywnie od tych o 20-50 lat wcześniejszych, jaki jest poświęcona większość książki. Wszystko to przedstawione bez większego talentu dydaktycznego, w sposób suchy i formalistyczny, czego nie rekompensuje wcale precyzja (bo jej nie ma, jest tylko surogat precyzji polegający na powtarzaniu specjalistycznych nazw, bez zastanowienia nad tym, czy one się do danego myśliciela stosują, czy raczej zniekształcają i niepotrzebnie schematyzują jego myśl). Tej książki po prostu nie warto czytać, nawet w celu zestawienia z innymi źródłami, bo większość nazwisk, które tu pada (a jest ich bardzo dużo), po prostu nie wiąże się w znacznej większości z postaciami, które miały coś ciekawego do powiedzenia. Nie rozumiem tak pozytywnych ocen, szczególnie tego tomu.

Najgorszy ze wszystkich trzech tomów, chociaż pozostałe dwa i tak są okropne. Wynika to też z tego, że Tatarkiewicz opisuje najbledszy opis w historii filozofii, gdzie niewiele nowego powiedziano, a raczej odgrzewano tylko stare myśli. Niewiele ma przy tym Tatarkiewicz do powiedzenia o współczesnych mu filozofach, których należy ocenić dużo bardziej pozytywnie od tych o...