Czekaliśmy niecierpliwie na dalszy ciąg Legendy o Źrenicy Oka Karin Erlandsson, bo dwa poprzednie tomy urzekły nas jako opowieść. Nic więc dziwnego, że na Grotołazkę nie zdążył opaść ani jeden pyłek kurzu. Bo i temat pragnień, które potrafią przysłonić cały świat, jest interesujący, i bohaterki serii polubiłam. A najnowsza część nie zawiodła nadziei.

Trzecia część cyklu znów urzeka okładką, hipnotyzującą dającym złudzenie głębi geometrycznym kształtem i idealnie do tytułu i treści pasującym wizerunkiem skalistego zbocza. Jednak najważniejszym jej atutem jest sama historia - niebanalna, emocjonująca, niezapomniana.

Autorka nie pędzi z opowieścią na łeb, na szyję, pozwalając, by kolejny etap historii rozwijał się równomiernie i obok akcji rozwijały się też relacje między bohaterkami. Mamy tu więc podróż w poszukiwaniu legendarnej perły, ale przede wszystkim emocje, jakie towarzyszą Mirandzie, Syrsie i Lydii. Syrsa wciąż urzeka dziecięcą ciekawością i energią, której nie zdusiły przykre doświadczenia. Lydia ma w sobie ten rodzaj spokoju, który jest oparciem dla otoczenia. Za to w Mirandzie kotłują się uczucia. Ona najbardziej jest podatna na palące pragnienie odnalezienia Źrenicy Oka i ona najprędzej może się w tej obsesji zatracić. Do rozstrzygnięcia pozostaje pytanie, czy przyjaźń jest w stanie utrzymać ją na powierzchni i zawrócić ze zgubnej drogi.

Erlandsson tworzy niebanalną historię, której przyglądać się można na wielu różnych poziomach. Czy to podążając za akcją, czy oddając refleksji nad naturą pragnień i kwestią ich zaspokajania. Kiedy marzenie przeradza się w obsesję? Kiedy realizujący swoje plany marzyciel przekracza granicę marzeń innych osób? Czy dla pragnienia można poświęcić wszystko i wszystkich? A to tylko część z zagadnień, które porusza autorka.

Baśniowy aspekt opowieści czujemy w rytmie, spokojnym tempie, napięciu budowanym nie na szalonej akcji, lecz starannie snutej opowieści i hipnotycznie kuszącej tajemnicy związanej z legendarną perłą i jej mocą. Czujemy też ten aspekt w pewnej uniwersalności świata, jego niedookreśleniu, pozwalającemu wyobrazić ją sobie w dowolnym miejscu i czasie. Nie detale tła mają tu bowiem kluczowe znaczenie, lecz temat i mądre przesłanie.

Czy historię z Legendy... dałoby się opowiedzieć w ramach jednej książki? Pewnie tak. Ale to podzielenie historii na etapy rozgrywające się w poszczególnych tomach pozwala skupić się na kolejnych istotnych aspektach, a przy tym rozsmakować w słowach. Poznać nowe miejsca na mapie świata, spotkać nowych ludzi. I przeżyć kolejne dramatyczne chwile, w których wcale nie ma gwarancji, że skończą się dla wszystkich szczęśliwie. Autorka bowiem nie lukruje rzeczywistości i każe bohaterom mierzyć się z konsekwencjami wydarzeń.

Grotołazka to opowieść o pragnieniach. Tych, które równoważą pragnienia innych, i tych, które każą się im poddać. Jest jednocześnie historią o przyjaźni i więziach rodziny z wyboru, przełamywaniu obsesji i rzeczach, które mają w życiu znaczenie. Tę baśniową opowieść doskonale przełożyć można na pozaksiążkowe życie, czerpiąc dla siebie z jej mądrego, czytelnego przesłania. Warto zanurzyć się w jej głębi. Ta wspaniała powieść znów urzekła mnie od pierwszej do ostatniej strony i zostawiła z ważną refleksją, choć i łzę uroniłam w jej trakcie. To idealna książka dla tych czytelników, którzy jedną nogą wciąż stoją w świecie baśni, a drugą coraz mocniej stąpają po ziemi.

Czekaliśmy niecierpliwie na dalszy ciąg Legendy o Źrenicy Oka Karin Erlandsson, bo dwa poprzednie tomy urzekły nas jako opowieść. Nic więc dziwnego, że na Grotołazkę nie zdążył opaść ani jeden pyłek kurzu. Bo i temat pragnień, które potrafią przysłonić cały świat, jest interesujący, i bohaterki serii polubiłam. A najnowsza część nie zawiodła nadziei.

Trzecia część cyklu...