Balet „Giselle” miałam okazję oglądać wiele lat temu. Gdybym się uparła i miała więcej czasu, pewnie odnalazłbym w przepastnych szufladach pożółkły program tego widowiska sprzed lat. Tymczasem miło jest przypomnieć sobie losy pięknej dziewczyny przy lekturze tej książki. Niewiele tu tekstu, został on zresztą skrzętnie schowany u góry strony. Bo to właśnie ilustracje grają tu pierwsze skrzypce. Zanim się go odkryje, czytelnik jest już urzeczony pięknymi, dużymi ilustracjami, z okienkami, grą świateł, jaka rozgrywa się pomiędzy wyciętymi pniami i koronami drzew. Witrażowe ilustracje oddają delikatność Giselle z baletu, tak subtelnie i efemerycznie tańczącej na scenie. Książka nawiązuje do oryginalnego libretta sprzed ponad 170 lat. Giselle i Loys darzą się gorącym uczuciem. Niestety chłopak przeznaczony jest innej. Loys jest tak naprawdę księciem, który nie może poślubić wiejskiej dziewczyny. Giselle umiera z tęsknoty za ukochanym, a po śmierci staje się willidą, czyli młodziutką panną, która zmarła przed ślubem. Nawet po śmierci Giselle kocha księcia. Inne willidy chcą, by chłopak również umarł, planują więc go porwać do niebezpiecznego tańca. Czy Giselle uda się ocalić ukochanego?
Historia – legenda, którą podobno spisał jako pierwszy poeta niemiecki Heinrich Heine. Później została ona przekształcona w scenariusz baletu – nad tym pracowało dwóch autorów libretta (wg Wikipedii powstało ono w ciągu trzech dni), autor muzyki (muzyka gotowa w tydzień) i choreograf. W sieci można znaleźć całe widowisko baletowe – warto wzbogacić lekturę oryginalnym tańcem. Fajnym pomysłem jest czytanie książki i oglądanie choć fragmentów baletu. Sama książka robi wrażenie – na pewno można czytać ją z dzieckiem w domu, można wykorzystywać podczas zajęć muzycznych z dziećmi.

Balet „Giselle” miałam okazję oglądać wiele lat temu. Gdybym się uparła i miała więcej czasu, pewnie odnalazłbym w przepastnych szufladach pożółkły program tego widowiska sprzed lat. Tymczasem miło jest przypomnieć sobie losy pięknej dziewczyny przy lekturze tej książki. Niewiele tu tekstu, został on zresztą skrzętnie schowany u góry strony. Bo to właśnie ilustracje grają...