Zasadniczo niby ok, ale nie można tego traktować jako biografii poważnej, czyli obiektywnej. To wspominki przyjaciela, który "wydał" światu Kafkę, choć ten chciał "się spalić". O Kafce dowiadujemy się tylko rzeczy bardzo dobrych. Jest - dosłownie! - opisywany jako święty! Cierpiał, był stłamszony ojcem, obowiązkiem pracy biurowej i dobrego zarobku w firmie ojca. Miał problemy z kobietami, i na końcu, ze zdrowiem. Brod mieli te wątki bez opamiętania robiąc z Kafki cierpiętnika, wielkiego człowieka z wyłącznie dobrymi cechami. Dochodzimy z Brodem aż do świętości Kafki, a na końcu wraz z latami choroby, zostaje uwypuklona rzekoma faza religijna Kafki. Niestety autor jest syjonistą, i przez ten pryzmat rozumie Kafkę i wyjaśnia jego życie oraz twórczość, robiąc zresztą z Kafki również syjonistę. Czy nim był? Możliwe, ale w powieściach nie widać tych kalek. Osobiście widzę czysty egzystencjalizm i pesymizm oraz poczucie winy z samego faktu istnienia (czy raczej: istnienie jako wartość negatywna), nie zaś przepisywanie Hioba czy innych motywów ze starego testamentu. Ale to już poboczna kwestia; można interpretować jak się chce i jak się czuje, na tym polega sztuka. To, co Brod opisuje jako powody cierpienia męczennika-świętego Kafki, sądzę, że brane bardziej obiektywnie, może wyglądać kompletnie inaczej. Np. apodyktyczny silny ojciec i praca u niego. Główny motyw dorosłego życia Kafki. Piętno, które utrudnia mu to, co chce robić, czyli pisanie. Trudność z wyrwaniem się spod władzy ojca i rodziny to ważny motyw jego twórczości, świadczący raczej o niemocy własnej niż o jakimś dobrze, tylko dlatego, że powoduje cierpienie (to takie chrześcijańskie podejście, już nie żydowskie, że cierpienie to dobro). Podobnie z kobietami. Kafka niby chce, a nie potrafi być w związku. Wciskanie na siłę tu niemożności połączenia posiadania rodziny z pisaniem, jest pewnym wytrychem. Myślę, że znacznie bardziej interesujące byłoby opisywanie Kafki, poprzez jego cechy, nastawienie, nie zaś traktowanie go jako cierpiętnika i świętego, poprzez tworzenie nie do końca potrzebnych opozycji tego rodzaju. Po prostu, miał nastawienie aspołeczne, samotnicze, introwertyczne itd. - jest to w wielu kwestiach wadą własną, w wielu zaś zaletą. Równie dobrze może być związane z innymi negatywnymi, nie tylko ascetyczno-świętymi predyspozycjami, np. narcyzmem, egotyzmem, nerwicami itd. itp.
Oprócz jednostronnego...hagiografizowania Kafki, w książce jest za dużo cytatów o dużej objętości. Przytacza Brod całe długie listy, niepotrzebnie. Czasem pisze bardzo ciekawie i zwięźle, czasem wpada w dygresje niepotrzebne, nużące, niewiele wnoszące. Należy docenić to, co Brod zrobił dla świata, czyli wspomniane "wydanie" nam Kafki wbrew jego woli, natomiast ta biografia nie jest stricte biografią, ale wspominkami w pewnym sensie zadurzonego z jego osobie i twórczości przyjaciela. A zatem nie może stanowić głównego czy poważnego źródła wiedzy biograficznej o Kafce. Niemniej warto to przeczytać; polecam jednak tylko przebiec wzrokiem co niektóre listy czy mało wnoszące fragmenty. Prawdopodobnie sięgnę po inną biografie Kafki i mam nadzieję, że nie będzie tam pomijania interpretacji egzystencjalnych i freudowskich (to banalne, przez relacje z ojcem) kosztem wyciągania syjonistycznych (Brod sam używa tego słowa, nazywa siebie i Kafkę syjonistami). Motywy kafkowskie nie wydają mi się aż tak religijne jak Brodowi.

Zasadniczo niby ok, ale nie można tego traktować jako biografii poważnej, czyli obiektywnej. To wspominki przyjaciela, który "wydał" światu Kafkę, choć ten chciał "się spalić". O Kafce dowiadujemy się tylko rzeczy bardzo dobrych. Jest - dosłownie! - opisywany jako święty! Cierpiał, był stłamszony ojcem, obowiązkiem pracy biurowej i dobrego zarobku w firmie ojca. Miał...