"W telewizji pokazywano pierwsze obrazy bombardowanego miasta. To szaleństwo oglądać wojnę w telewizji i jednocześnie słyszeć ją za oknem. To tak, jakby byli oddzieleni od siebie samych, byli w filmie, a jednocześnie w rzeczywistości, w świecie, który sobie wyobrażali, i w świecie straszliwie rzeczywistym. W świecie, w którym wszystko może się zdarzyć ".

#dziewczynkazkijowa to opowieść o 10-letniej Alis i jej rodzinie, którym z dnia na dzień runęło życie. Decyzja jednego człowieka– szaleńca XXI wieku – sprawiła, że "tej straszliwej nocy, kiedy na Kijów spadły pierwsze bomby, skończyła się beztroska Alisy".

Rozpoczęła się wędrówka przez kraj ku nadziei.

Towarzyszyłem Alis przez cały czas. Mimo, że ja byłem tutaj, w bezpiecznym miejscu, to jednak bardzo wyraźnie odczuwałem te wszystkie emocje towarzyszące Alice.

W tej wspólnej wędrówce wszystko się mieszało – dzień z nocą, sen z przebudzeniem, nadzieja ze zwątpieniem, uśmiech ze łzami smutku... Wszystko "pomieszany w jednym, niekończącym się koszmarze". I ta cisza...

Ta opowieść poruszyła mnie do głębi. Sprawiła, że na moich policzkach pojawiła się wilgotna strużka od łez... Swoim realizmem ta historia bolała i przytłaczała. Ale też dodała otuchy i nadziei. Ludzka solidarność buduje. Daje siłę.

Historia ciągle aktualna – dzieje się tuż obok nas.

Polecam waszej uwadze! Czytajcie!

"W telewizji pokazywano pierwsze obrazy bombardowanego miasta. To szaleństwo oglądać wojnę w telewizji i jednocześnie słyszeć ją za oknem. To tak, jakby byli oddzieleni od siebie samych, byli w filmie, a jednocześnie w rzeczywistości, w świecie, który sobie wyobrażali, i w świecie straszliwie rzeczywistym. W świecie, w którym wszystko może się zdarzyć...