„Dziewczyna z Titanica” to książka, którą chciałam przeczytać odkąd tylko zobaczyłam jej tytuł. Przed zakupem jednak postanowiłam poczytać recenzje i mój entuzjazm opadł. Głównym zarzutem jaki się pojawiał było to, że sama historia rejsu stanowi ledwie mały fragment tej powieści, ale i ogólna ocena nie zachęcała. Być może tytuł nie jest szczególnie trafiony, na pewno nastawiony był na zwiększenie sprzedaży książki, ale sama historia w mojej ocenie się broni.
Tytułowa „Dziewczyna z Titanica” to Madeleine Force, druga żona pułkownika Johna Jacoba Astora IV. W powieści poznajemy historię, skandalicznego, jak na owe czasy, romansu. Parę dzieliło bowiem prawie 30 lat, Madeleine była jeszcze bardzo młoda (poznali się, gdy miała 17 lat), pochodzili z różnych warstw społecznych, a pułkownik był rozwodnikiem.
Bardzo podobał mi się sposób prowadzenia narracji: każdy rozdział składał się ze wspomnień bohaterki, które spisuje w liście do syna oraz opowieści z narracją w trzeciej osobie. Historia romansu była dla mnie wciągająca (choć na pewno nie porywająca- autorka pozostała bardzo powściągliwa w opisach uczuć głównych bohaterów). W powieści odnajdziemy też wiele „smaczków” dotyczących epoki i życia elit (m.in. opisy rezydencji J.J. Astora czy wyprawianych przyjęć). Bardzo pozytywnie oceniam też rozdziały dotyczące rejsu Titaniciem. Autorka buduje rzetelny obraz katastrofy oparty na wspomnieniach jej uczestników i innych dostępnych źródłach- widać tu ogrom pracy jaką musiała wykonać. Mnie przedstawiona historia bardzo poruszyła i naprawdę miło spędziłam czas z tą książką.

„Dziewczyna z Titanica” to książka, którą chciałam przeczytać odkąd tylko zobaczyłam jej tytuł. Przed zakupem jednak postanowiłam poczytać recenzje i mój entuzjazm opadł. Głównym zarzutem jaki się pojawiał było to, że sama historia rejsu stanowi ledwie mały fragment tej powieści, ale i ogólna ocena nie zachęcała. Być może tytuł nie jest szczególnie...