Obiecuję poprawę. Teraz dopiero pojmuję, jak koszmarny ze mnie czytelnik, jak niewiele pożytku przynosi moja czcza pisanina i bezmyślne podkreślanie fragmentów. Nareszcie uświadamiam sobie, w czym zawiera się tragedia wszelkiego pięknoduch(o)stwa – zaznaczam ustępy, które radują mnie pięknem stylu, trafnością spostrzeżeń, kondensacją treści, pytanie jednak, co JA (z jednej strony i JA z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka) robię oprócz machinalnego pociągania ręką? Może i próbuję zapamiętać dany passus, skoro poświęcam mu tyle uwagi, że aż fatyguję się po ołówek, ale przecież to w ogóle nie o to chodzi w zakreślaniu, w ogóle nie o to chodzi w czytaniu. Zakreślać nie to, co ci się podoba, nie to nawet, co zdaje się wypływać wprost z utajonych kuluarów własnej podświadomości, ale przede wszystkim to, co wywołuje w tobie oddźwięk. Nie pozwalać sobie na popadanie w przesadę, zakreślać oszczędnie, wyłącznie wtedy, kiedy dany fragment stanowi zaledwie pretekst do własnej, nowej myśli o co najmniej takiej objętości jak zakreślone. Znaczenie książki nigdy nie powinno stanowić celu samego w sobie, jeno narzędzie do dalszych rozważań, wyprowadzonych samodzielnie, myśl: trampolina. Jak wielki nie urósłbyś od czytania, nogi ulepione z książek zawsze będą gliniane, musisz nauczyć się stać sam, tylko wtedy nic tobą nie zachwieje, żaden podmuch wiatru, żadna nawałnica. I gdy w tobie samym rozpęta się burza, przypomnisz sobie, że masz silne nogi, że umiesz twardo stąpać po ziemi i nawet własna burza nie zwali cię na kolana.

Oto recenzja z gatunku niewydarzonych par excellence (ta recenzja nigdy się nie wydarzyła). Wartko zawarłem w niej, niebyłej, najważniejsze, co wyciągnąłem z lektury, ekstrakt, sedno, istotę rzeczy, zakrojone pod samego siebie. Czytelnikowi może się zdawać, że Wat nic podobnego w swoich dziennikach nie zawarł, i czytelnik taki niewątpliwie będzie miał rację. To z jego rozważań odnośnie tego, czym jest poezja, jakże cennych, zważywszy na fakt, że Wat naprawdę był poetą (rzadki to gatunek homo poeticus), wyprowadziłem ten tok myślowy, który doprowadził mnie do samodzielnych wniosków, ku którym Wat był mi ledwie i aż trampoliną. Teraz czuję, że czytam.

Obiecuję poprawę. Teraz dopiero pojmuję, jak koszmarny ze mnie czytelnik, jak niewiele pożytku przynosi moja czcza pisanina i bezmyślne podkreślanie fragmentów. Nareszcie uświadamiam sobie, w czym zawiera się tragedia wszelkiego pięknoduch(o)stwa – zaznaczam ustępy, które radują mnie pięknem stylu, trafnością spostrzeżeń, kondensacją treści, pytanie jednak, co JA (z jednej...