Super książeczka , która ma podwójne dno. Jest bez wątpienia lekturą dla dzieci i taką pozostanie.
Ja doszukałam się jeszcze w niej czegoś innego , a mianowicie aktu uwielbienia do własnego kota przez autorkę.

Książka ma duży format, kredowy papier i twardą okładkę.
Naprawdę jest dla dzieci, a szczególnie tych ,które zaczynają przygodę z językiem angielskim.

Autorka pisze i sama ilustruje książkę o myszce. Koncepcja jest taka ,że w pisaniu i ilustrowaniu, kot jej o imieniu Chester ma w tym ewidentnie przeszkadzać i na swój sposób ją poprawiać. Rozumowanie jest oryginalne i rzadko spotykane. Ilustracje też dają dużo do myślenia. Nasuwa mi się podobieństwo do pozycji pt. ,,Książka , która nie chciała być czytana’’ Davida Sundina. Przynajmniej jeżeli chodzi o zawarte w niej ryciny i dziwne dopiski czerwonym mazakiem.
Obrazeczki są bardzo ładne, dopóki nie dorwał się do nich kot autorki.

Przykładowo , jeżeli na ilustracji pokazano wnętrze architektoniczne mieszkania małej myszki, piękny schludnie urządzony pokoik , natychmiast zostaje on skancerowany przez kota, który wtargnął ze swoim czerwonym pisakiem. Wszystkie obrazki na ścianach salonu z wizerunkiem myszowatych zostają bazgrolone na czerwono. Domalowywane kocie główki, fotel podpisany ,że należy do Chestera , żywność w postaci sera na stole pokreślona i w jego miejsce wparowuje ryba.
To tylko takie małe niuanse, a trzeba przyjrzeć się temu z bliska i poczytać całą książeczkę.
Chester wyraźnie wysyła małą, szarą, ogoniastą lokatorkę na koniec świata na zawsze z walizkami , a sam zamierza królować w jej domku, bo to on chce być głównym bohaterem książki.
Jeszcze jedną ważną rzeczą jest to, że w całej książce polskie nazwy różnych przedmiotów użytkowych zostają przez kota pokreślone i wpisana jest angielska nazwa – odpowiednik.
Na każdej stronie widać przepychanki słowno-obrazkowe między kotem a piszącą opowieść autorką.
Teksty i malunki są bardzo dowcipne, pełne humoru i z przyjemnością się je czyta i ogląda.
Dowiecie się zresztą dalej, jak to mysz nie daje za wygraną i też przygotowuje dla kota różne niespodzianki.

I co dalej z tego wyniknie?

Zapoznajcie się z treścią kochani i koniecznie z ilustracjami. Będzie dużo, dużo śmiechu.

Skąd ten pomysł autorki w sprawie uczłowieczenia swojego kota? Każdy kto w domu ma przynajmniej jedną sztukę takiego kochanego rozrabiaki, doskonale to rozumie.
Są koty ,które tylko żyją obok nas i pozwalają się ewentualnie obsługiwać po hrabiowsku, a są też takie , które dokładnie wkraczają bezceremonialnie w nasze życie, w nas samych. Istnieją takie egzemplarze, gdyż znam to z autopsji. I czasami wydaje się ,że ten nasz kot do nas przemawia i rozumie wszystko, co my robimy. Nawet odpowiadamy za niego w naszym języku i jesteśmy święcie przekonani ,że to on sam do nas przemówił.
Właśnie na takiego wspaniałego kota trafiła autorka i nadała mu trochę ludzkich cech.
A dedykacja, którą niby dopisał Chester za autorkę mówi już sama za siebie.

,,Dla Chestera ,
gdyż bez niego nie
mogłabym stworzyć
tej książki. To
najmądrzejszy
i najprzystojniejszy kot
na świecie. Chciałabym
kiedyś być taka jak on!’’

Świetna książka dla dzieciaków jako historyjka oraz do stawiania pierwszych kroków w języku angielskim. Dodatkowo dołączona w środku do książeczki jest zachęcająca gra memory do nauki angielskich słówek. Polecam przedszkolakom , ale dorosłym kociarzom również.

Super książeczka , która ma podwójne dno. Jest bez wątpienia lekturą dla dzieci i taką pozostanie.
Ja doszukałam się jeszcze w niej czegoś innego , a mianowicie aktu uwielbienia do własnego kota przez autorkę.

Książka ma duży format, kredowy papier i twardą okładkę.
Naprawdę jest dla dzieci, a szczególnie tych ,które zaczynają przygodę z językiem angielskim.

Autorka pisze...