3/10 – SŁABA

W Gotham ktoś porywa dzieci i dokonuje na nich eksperymentów, których celem jest wywołanie bezgranicznego przerażenia. Aby zapobiec kolejnym uprowadzeniom, Batman musi zdemaskować porywacza mającego obsesję na punkcie strachu. Mroczny Rycerz szybko odkrywa, że za całym tym zamieszaniem może stać jedynie Scarecrow. Teraz musi jak najprędzej wytropić kryjówkę szaleńca, by powstrzymać go, zanim ten opracuje nową, jeszcze bardziej niebezpieczną toksynę strachu.

Niniejszy komiks to całkiem głupiutka i totalnie naiwna próba przedstawienia genezy jednego z największych wrogów Batmana – Scarecrowa. Z jego kart miałem się dowiedzieć co takiego się wydarzyło, że Jonathan Crane przywdział łaszki stracha na wróble i stał się złoczyńcą. Przedstawiona historia wydała mi się jednak absolutnie niewiarygodna i co gorsza okrutnie pretensjonalna. Komiks ten okazał się pełną dziur logicznych i marnych rozwiązań fabularną płycizną, w której to tylko w sobie wiadomy sposób scenarzysta Gregg Hurwitz utopił całkiem spory przecież potencjał. Nieznośne efekciarstwo wypełniające niemal każdą stronę tego albumu miesza się z idiotycznymi pomysłami, przy których zwyczajnie opadają wszystkie możliwe członki. Jak inaczej można zinterpretować scenę, w której to okutany w to swoje mroczne nietoperze wdzianko Batman wdziera się przez okno do pomieszczenia, gdzie przebywa dziewczynka, która była porwana przez psychopatę eksperymentującego na niej w kwestii strachu? Serio? Można być aż tak krótkowzrocznym debilem? Niestety Gacek zachowuje się dziwnie nie tylko ten jeden raz. To w jaki sposób uznawany za genialnego detektywa i świetnego stratega bohater próbuje dostać się do kryjówki psychopaty, wzbudził we mnie jedynie ironiczny uśmieszek politowania. Ogólnie rzecz biorąc Hurwitz często posługuje się tyleż widowiskowymi co niedorzecznymi chwytami, czego znakomitym przykładem jest banalny i mocno przekombinowany finał tej historii. Pod względem graficznym album ten prezentuje się równie marnie. Jednym z powodów jest na pewno fakt, że nie trawię rysunków Davida Fincha. Gruba kreska, twarze kompletnie bez wyrazu i zbyt dużo plam czerni wynikających głównie z nieumiejętnego korzystania z efektu światłocienia powodują, że ilustracje prezentują się raczej mizernie. Inna sprawa, że ostateczny efekt prac Fincha został zniweczony przez słabą pracę inkera oraz wyjątkowo kiepskie kolory.

Mając na uwadze lichy pierwszy tom serii „Mroczny Rycerz”, nie spodziewałem się też niczego dobrego po jej drugiej odsłonie. Nie mogę więc stwierdzić, że spotkało mnie jakieś wielkie rozczarowanie. „Spirala przemocy” to prostu nudny, tandetny i szpetny album, z którego najlepsze wrażenie robią zawarte w nim dwa dodatkowe krótkie epizody. Nie polecam.

3/10 – SŁABA

W Gotham ktoś porywa dzieci i dokonuje na nich eksperymentów, których celem jest wywołanie bezgranicznego przerażenia. Aby zapobiec kolejnym uprowadzeniom, Batman musi zdemaskować porywacza mającego obsesję na punkcie strachu. Mroczny Rycerz szybko odkrywa, że za całym tym zamieszaniem może stać jedynie Scarecrow. Teraz musi jak najprędzej wytropić kryjówkę...