Szanowni Państwo - przedstawiam Państwu arcydzieło literatury światowej. Gdyby to było możliwe, gwiazdek byłoby 140. Utwory literackie tej miary, tak genialnie nawet nie napisane, ale wysnute z serca, z duszy autora - zdarzają się niezwykle rzadko, i ta taka jest. Znaleziono ją w miejscu, gdzie rzadko szukamy, na Bałkanach, w tematyce powieściopisarstwu niesprzyjającej (rzemiosło, artystyczne, ale rzemiosło, do tego czeski Niemiec w Bułgarii - brzmi to jak wstęp do dowcipu), a autor, niewątpliwie natchniony przez muzy i boskie tchnienie, stworzył powieść zapierającą dech w piersiach. Sama historia mogłaby zostać przedstawiona jak przeciętny, błahy wyciskacz łez, a proszę, autor stworzył na jej kanwie arcydzieło. Wśród lektur z ostatnich lat tylko jeden tytuł dorównuje Lutnikowi blaskiem - Lato, gdy mama miała zielone oczy Tatiany Țîbuleac - przypadkiem również z Bałkanów, i przypadkiem również z tygla narodowościowego (mołdawsko-rumuńska autorka o ukraińskim nazwisku).
Ballada o lutniku została, jak zwykło się mawiać w takich wypadkach, brawurowo! przetłumaczona przez (nowe chyba nazwisko na tej niwie) Mariolę Mikołajczak, której być może także zawdzięczamy pojawienie się tej powieści w Polsce, odkrycie jej dla nas. Tłumaczenie wypowiedzi głównego bohatera posługującego się bardzo specyficznym językiem powiodło się tłumaczce tak wspaniale, że jestem gotów uznać książkę za jedno z najlepszych tłumaczeń literackich na polski w ostatnich latach (a mamy, Bogu dzięki, świetnych tłumaczeń setki, jeśli nie tysiące).
Owacje na stojąco dla autora (którego już, niestety, nie ma z nami), tłumaczki i wydawnictwa!

Szanowni Państwo - przedstawiam Państwu arcydzieło literatury światowej. Gdyby to było możliwe, gwiazdek byłoby 140. Utwory literackie tej miary, tak genialnie nawet nie napisane, ale wysnute z serca, z duszy autora - zdarzają się niezwykle rzadko, i ta taka jest. Znaleziono ją w miejscu, gdzie rzadko szukamy, na Bałkanach, w tematyce powieściopisarstwu niesprzyjającej...