Szlakiem Gringo

Nie jest to perła wśród książek podróżniczych a jednak, w miarę czytania, wciąga do tego stopnia, że żałujemy, gdy się kończy.
Z oczywistych zalet: opisana "niegrzeczna" i daleka od tych zorganizowanych przez biura, podróż przez Ekwador, Peru, Boliwię i Kolumbię, z plecakiem, lokalnymi autobusami, z noclegami w najtańszych i najgorszych spelunkach, na podłodze pasterskich szałasów, mocno zakrapiana alkoholem i na haju - daje posmak przeżywania studenckiej lub hipisowskiej przygody. Z drugiej strony - historia ta przeplata się co chwila z - wyróżnionymi inną czcionką - poważniejszymi analizami i wstawkami historycznymi, popartymi danymi z encyklopedii i roczników.
Początkowo był to dla mnie spory dysonans.
Ale końcowa część, opisująca swobodne i niczym nieskrępowane życie na rajskiej plaży w Arrecifes, przynosi niespodziewanie zupełnie inne emocje i przemyślenia, dotyczące sensu życia, dojrzewania, naszych relacji z bliskimi, poszukiwania szczęścia i umierania, energii wszechświata jak również istnienia w zgodzie z naturą (jak to robią Inkowie) i jej podporządkowywania sobie (jak to robią Europejczycy).
W ten sposób, trochę niespójna i zaskakująca, przeskakująca między pijackimi burdami, oparami narkotyków i nieomal poetyckim odczuwaniem piękna, książka oddaje pewnie w najlepszy sposób zadziwiający świat Ameryki Południowej.

Nie jest to perła wśród książek podróżniczych a jednak, w miarę czytania, wciąga do tego stopnia, że żałujemy, gdy się kończy.
Z oczywistych zalet: opisana "niegrzeczna" i daleka od tych zorganizowanych przez biura, podróż przez Ekwador, Peru, Boliwię i Kolumbię, z plecakiem, lokalnymi autobusami, z noclegami w najtańszych i najgorszych spelunkach, na podłodze pasterskich...

Bardzo niedoceniana pozycja. Świetna książka podróżniczo-historyczna,

Bardzo niedoceniana pozycja. Świetna książka podróżniczo-historyczna,