W końcu nadszedł ten dzień i Navis ma szansę spotkać innych przedstawicieli swej rasy. Do tej chwili wytworzyła bardzo utopijny i idealizujący obraz ludzkiej rasy. Stworzeń wrażliwych, honorowych, nie zabijających bez powodu i kierujących się sercem. Słowem takich samych jak główna bohaterka. Jednak rzeczywistość jest okrutna, zaś gdy do tego wszystkiego dodamy czynnik zewnętrzny, okazuje się kim naprawdę jest człowiek.

Historia zaczyna się niedługo po wydarzeniach jakie rozegrały się na statku więziennym. Na statku-planecie Navis odbywa się ceremonia pogrzebowa zmarłego niedawno mentora i nauczyciela dziewczyny - Mackel-Loosa. Wszyscy obecni są pogrążeni w żałobie, jednak Navis najmocniej odczuła jego stratę. W brew prośbą Przewodniczącego Rady Armady, postanawia udać się do zakazanego sektora gdzie ponoć przebywają ludzie. Wraz z nią wyrusza Snivel oraz Bobo, który wykorzystując swoje potajemne kontakty z konsulem Atsukau, wyrusza w niegościnny rejon, na planetę z ludzkimi rozbitkami. Na miejscu sprawy zaczynają się jednak komplikować i Navis staje się zupełnie inną osobą.

Komiks świetnie oddaje to kim są ludzie. Egoistycznymi, samolubnymi istotami, chcącymi tylko się bawić i nie brać odpowiedzialności za swoje czyny. Navis z początku nie chce przyjąć do wiadomości jaka naprawdę jest jej rasa. Widzi w nich ideał - spokojnych tubylców, radosnych, trudniących się prosta pracą przy polowaniu, zbieraniu owoców i opieką nad swoją małą społecznością. Szybko daje się oczarować tej iluzji, a kiedy staje twarzą w twarz z rzeczywistością, kompletnie nie umie się odnaleźć.

To co jednak skrzypi w tym albumie to pominięcie prób wyjaśnienia skąd wzięli się na tej samotnej planecie ludzie. Widać jak na dłoni, że mamy do czynienia z rozbitkami, totalnie odciętymi od swej cywilizacji i żyjącej jak hipisi. Navis oraz jej towarzysze w zasadzie nawet nie próbują się dowiedzieć jak się tutaj znaleźli, gdzie jest ich okręt kosmiczny, czy posiadają broń albo łączność satelitarną. Nic. Totalnie jakby obserwowali ludzi na ich rodzimej planecie. Burzy to mocno przekaz całej historii, która mimo wszystko nadal czyta się dobrze.

O wiele lepiej natomiast przedstawiono sytuację z rasą władającą tym systemem planetarnym. Jest wojownicza, Armada się jej boi i zrobiła wszystko aby nie doszło do konfliktu między nimi a panami tego sektora kosmosu. Ciekawie też zaprojektowano ich statki, które mocno różnią się od tego co dotąd spotkaliśmy w flotach armady. Sama rasa też mocno odbiega od ras jakie dotąd poznała Navis, co tylko umacnia wiarygodność przekazu.

Ósmy tom jest ciekawy, fajnie zaprojektowany i napisany, ale czuć w nim niedociągnięcia fabularne, pozostawiające po zakończonej lekturze spory niedosyt. Sam pomysł dawał o wiele większe pole manewru na poprowadzenie bardziej zawiłego wątku pierwszego, czy też raczej drugiego, kontaktu głównej bohaterki z swoją rasą. A tak wyszło co wyszło. Klasyczna opowieść akcji, z dość naciąganym finałem, dającym nadzieję, że może w przyszłości autorzy jakoś jeszcze pociągną ten wątek.

W końcu nadszedł ten dzień i Navis ma szansę spotkać innych przedstawicieli swej rasy. Do tej chwili wytworzyła bardzo utopijny i idealizujący obraz ludzkiej rasy. Stworzeń wrażliwych, honorowych, nie zabijających bez powodu i kierujących się sercem. Słowem takich samych jak główna bohaterka. Jednak rzeczywistość jest okrutna, zaś gdy do tego wszystkiego dodamy czynnik...

Nie ma chyba większego rozczarowania, niż poznanie kilku nieprzyjemnych prawd o samym sobie. Jeśli takie spostrzeżenia już raz zagnieżdżą się pod łepetyną, trudno ich się pozbyć. O wiele łatwiej przychodzi „zamieść brudy pod dywan”, czyli uruchomić procesy wyparcia.

No, bo jakże to? Jedna z najlepszych agentek Armady i taka beksa? Navis musi przejść przez wszystkie stadia żałoby, ale na początku tego tomu nawet się jeszcze nie przebiła przez fazę negacji. Przyjaciele próbują pomóc i oferują dziewczynie coś, o czym marzyła już całe życie – na pewnej niedostępnej planecie mają ponoć żyć inni ludzie!

Wyprawa dochodzi do skutku i przez pewien czas Navis nie posiada się ze szczęścia. Równocześnie obawia się, że ma ono jakiś, niewidoczny jeszcze, „haczyk”. Ano, ma. Dlatego rozczarowanie jest wielkie, gdy cała prawda zostaje w końcu objawiona.

Ósmy tom „Armady” to raczej kameralna, nieco naiwna historia o sporej dozie moralizatorstwa. Najbardziej podobały mi się plansze, na których Navis obserwuje codziennie osadę ludzi – i codziennie odracza moment przywitania się z nimi w obawie przed tym, że dozna jakiegoś rozczarowania. Samo rozwiązanie zagadki jednak rozczarowuje. Intryga kulminuje w szokujących, ale na dobrą sprawę bardzo niewiarygodnych scenach.

Facyt: Komiks raczej dla nastolatków znajdujących się w samym środku procesu samookreślenia.

Nie ma chyba większego rozczarowania, niż poznanie kilku nieprzyjemnych prawd o samym sobie. Jeśli takie spostrzeżenia już raz zagnieżdżą się pod łepetyną, trudno ich się pozbyć. O wiele łatwiej przychodzi „zamieść brudy pod dywan”, czyli uruchomić procesy wyparcia.

No, bo jakże to? Jedna z najlepszych agentek Armady i taka beksa? Navis musi przejść przez wszystkie stadia...

W poszukiwaniu pobratymców. Navis nie może dojść do siebie po odejściu Mackel-Loosa. Jej przyjaciele organizują więc wyprawę w poszukiwaniu innych przedstawicieli gatunku ludzkiego, żeby ją pocieszyć.

Miałem duże oczekiwania związana z tym tomem. Myślałem, że zostanie ujawnione co stało się z Ziemianami. Zamiast tego jednak ukazane zostaje społeczeństwo przypominające Elojów z „Wehikułu czasu” Herberta George’a Wellsa – proste życie skupione głównie na rozrywkach. Kiedy dochodzi do wypadku, to nie spieszą nikomu z pomocą, a jedynie przyjmują wszystko z błogim spokojem. Jak nietrudno się domyślić za tą idyllą stoi pewna tajemnica. Kiedy zostaje ona ujawniona jest to jak uderzenie obuchem dla czytelnika – sam byłem w szoku, bo stanowiło to duży kontrast do tego co było do tej pory ukazane. Można w pełni zrozumieć reakcję Navis.

Trochę rozczarowało mnie ostateczne rozwiązanie problemu. Kwestia była naprawdę trudna pod względem moralnym i ciężko było powiedzieć po której stronie należy stanąć. Niestety sposób na wyjście z tej sytuacji był zaskakująco naiwny i mało wiarygodny.

Dosyć irytujące było też zachowanie Navis. Kojarzyła mi się ona z niedojrzałą nastolatką, która sama nie wie czego chce. Poprzednie tomy pokazały, że jest ona doświadczoną agentką, a nie rozkapryszonym młokosem.

Pod względem graficznym artysta nie miał specjalnie pola do popisu. Chyba najciekawszym zabiegiem było połączenie uroczych wręcz kosmitów z krwawymi scenami – dzięki temu mają one jeszcze mocniejszy wydźwięk.

Tom ten okazał się czymś innym niż się spodziewałem. Jest tu parę ciekawych pomysłów, ale niestety są one popsute przez pewne mało wiarygodne i naiwne wręcz zachowania bohaterów. Ogólnie jednak można się zainteresować.

W poszukiwaniu pobratymców. Navis nie może dojść do siebie po odejściu Mackel-Loosa. Jej przyjaciele organizują więc wyprawę w poszukiwaniu innych przedstawicieli gatunku ludzkiego, żeby ją pocieszyć.

Miałem duże oczekiwania związana z tym tomem. Myślałem, że zostanie ujawnione co stało się z Ziemianami. Zamiast tego jednak ukazane zostaje społeczeństwo przypominające...