Oficyna przy ulicy Piotrkowskiej. Działalność Wydawnictwa Łódzkiego w latach 1957-1996

Autorka opisując historię działalności Wydawnictwa Łódzkiego starała się to zrobić bardzo szczegółowo i rzetelnie. W część pierwszej swej pracy przedstawiła sytuację panującą na rynku książki po zakończeniu II wojny światowej, politykę prowadzoną przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Jej celem było utrzymanie ścisłego nadzoru państwa nad ruchem wydawniczym centralizacja, czemu sprzyjało rozbudowywanie aparatu cenzury, który uległ zmianie w 1956 roku. Kolejny dział został poświęcony nakreśleniu dziejów Łodzi jako ośrodka typograficznego, kształtującego się od XIX wieku. W pierwszych latach powojennych miasto było centrum życia kulturalnego Polski. W 1949 roku rozpoczął się exodus instytucji i twórców do odbudowywanej Warszawy. Równocześnie rodziła się koncepcja centralizacji ruchu wydawniczego, w której nie było miejsca na działalność edytorską w ośrodkach pozawarszawskich. Jednak w Łodzi pozostało grono literatów, artystów plastyków, filmowców, którzy podejmowali starania, by miasto odzyskało dynamikę rozwoju kulturalnego. W części trzeciej podjęła próbę odpowiedzi na pytania, czy miasto posiadało wystarczający potencjał twórczy, aby Ministerstwo Kultury i Sztuki wyraziło zgodę na powołanie lokalnej oficyny. Nie bez znaczenia był fakt, że gremia partyjne starały się wykorzystać "odwilż", odejście od koncepcji centralizacji i wspierały inicjatywę środowisk twórczych. Przedstawiła pierwsze lata funkcjonowania Wydawnictwa Łódzkiego, sylwetki dyrektorów i kierunki działalności edytorskiej. Jako cezurę kończącą ten okres przyjęła rok 1968 i wydarzenia marcowe, które wywarły wpływ na funkcjonowanie oficyny. Czwarty etap obejmuje okres 1969-1989, w którym WŁ kształtowało swój profil, podejmowało nowe inicjatywy edytorskie, by zaistnieć także na ogólnopolskim rynku wydawniczym. Sprzyjająca koniunktura początku lat 80. XX wieku pozwoliła na otwarcie oddziału wydawnictwa w Kielcach. W ostatnim rozdziale opisuje próby uratowania przedsiębiorstwa w realiach gospodarczych III RP. Powołanie zarządcy komisarycznego, poszukiwanie inwestora strategicznego, przekształcenia, które nie przyniosły rezultatów i doprowadziły do likwidacji oficyny w 1996 roku.