Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Operetka, kabaret, tingeltangel, teatrzyk - w połączeniu z okresem Dwudziestolecia mogą rozpalić wyobraźnię. Delikwent z płonącą imaginacją rzuca się tedy na książkę Sempolińskiego, czyta, czyta... a ogień gaśnie, gaśnie... Nie ma nic boleśniejszego nad autora, który miał szczęście stać się świadkiem epoki otoczonej później legendą, a któremu nie staje talentu, aby część z tego, co przeżył, przekazać czytelnikom. W ten sposób zamiast operetki, kabaretu, teatrzyku mamy jedynie katalog premier, ilości przedstawień, obsady i okoliczności klapy. Obowiązkowo klapy, ponieważ autor zdaje się lubować w opisywaniu anegdot drastycznych, smutnych lub tragicznych. Dla mnie największym rozczarowaniem było to, że współpracując z Terne, z Żelichowską, z Pogorzelskimi, jedyne, co autor umie o nich napisać, to jaką skalą głosu i zdolnościami aktorskimi kto dysponował, albo jak był "utaneczniony". Nie muszę dodawać, że wobec nietrwałej, efemerycznej sztuki teatrzyków i kabaretów to za mało, a samo szafowanie tytułami, które czytelnikowi nic nie mówią - i powiedzieć nie mogą - raczej zniechęca niż zaprasza do lektury. Spragnionym klimatu Dwudziestolecia odradzam. Wszystkim, którzy pracują nad monumentalną, drobiazgową, zakrojoną na wiele tomów powieścią historyczną o aktoreczce z teatrzyku polecam najszczerzej, przy czym nie gwarantuję, że zakopawszy się w Sempolińskim, dzieło swoje ukończą.