Książka jest dobrze i ciekawie napisana, zawiera wiele obrazowych przykładów i odpowiedzi na zarzuty i teorie innych prawników. Czasami pojawia się trochę ironii i humoru, przez co dobrze się ją czyta. Główną jej koncepcją wydaje się "wewnętrzna moralność prawa", która krytykowana jest przez wielu jako mająca mało wspólnego z moralnością. Odniósł się do tego między innymi główny przeciwnik filozoficzny Fullera, H. L. A. Hart, a na jego zarzut Fuller musiał już odpowiedzieć! Cała ta ich "przepychanka" i wymiana poglądów (nie tylko w tej książce, bo ciągnęła się wiele lat) czyni książkę jeszcze ciekawszą w czytaniu. Ale wracając do tematu- Fuller twierdzi, że władca spełniający wymogi wewnętrznej moralności prawa nie może dążyć do rzeczy złych i niemoralnych (tu moralność taka, jaką rozumiemy ją powszechnie). Poświęcił uzasadnianiu tego, że jego zasady wewnętrznej moralności prawa mają duży związek z moralnością wiele stron. Na ten temat też warto sobie wyrobić opinię, mi samej przyszło wiele pytań i zdecydowanie zachęciło do zgłębiania tematu.

Książka jest dobrze i ciekawie napisana, zawiera wiele obrazowych przykładów i odpowiedzi na zarzuty i teorie innych prawników. Czasami pojawia się trochę ironii i humoru, przez co dobrze się ją czyta. Główną jej koncepcją wydaje się "wewnętrzna moralność prawa", która krytykowana jest przez wielu jako mająca mało wspólnego z moralnością. Odniósł się do tego między innymi...

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, bardzo mi się podobała... Jednak w miarę, jak szłam do przodu, miałam wrażenie, że rozumiem coraz mniej, a raczej, że autor kompletnie odszedł od tradycyjnego pojęcia moralności, usiłując wmówić nam, że termin ten nie znaczy w odniesieniu do prawa tego, o czym zwykliśmy myśleć.
Mianowicie, według pana Fullera istnieje coś takiego jak "wewnętrzna moralność prawa", są nią jednak po prostu pewne reguły, które prawo musi spełniać, aby było dobre, odpowiednie. Dlaczego jednak jest to moralność? Dlaczego książka nie została np. nazwana "Reguły wewnętrzne prawa"? Bo, nie oszukujmy się, moralności tradycyjnie pojmowanej nie znajdziemy tu za wiele.
Te same zarzuty stawiali Fullerowi liczni krytycy, w odpowiedzi na nie postanowił on więc dodać do książki jeszcze jeden rozdział, w którym odpowie na stawiane mu pytania. Byłam ciekawa, jak się z tego wszystkiego wytłumaczy, jednak zawiodłam się - autor na zarzuty nie odpowiada wprost, lecz strasznie kręci, a w dodatku atakuje swoich krytyków uszczypliwymi uwagami. I to właśnie te złośliwości przeważyły szalę w mojej ocenie - nie jest to wcale profesjonalne, a wręcz niegrzeczne.
Gdyby nie to, mogłabym przymrużyć oko na tytuł i potraktować książkę jako całkiem niezłą pozycję o regułach wewnętrznych prawa, jednak właśnie tymi złośliwościami autor trochę mi podpadł ;)
Oczywiście, znajdziemy tutaj i plusy - na korzyść książki działa zarówno sformułowanie owych zasad "wewnętrznej moralności prawa" (są one przecież bardzo sensowne, z tym że właśnie, z moralnością niewiele mają wspólnego),jak i mająca je zilustrować opowieść o królu Rexie. Także problem donosiciela skłania do głębszych refleksji. Dodatkowo, całość napisana jest ciekawym językiem, momentami nawet z humorem.

https://arnikaczyta.blogspot.com/2018/05/lon-luvois-fuller-moralnosc-prawa.html

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, bardzo mi się podobała... Jednak w miarę, jak szłam do przodu, miałam wrażenie, że rozumiem coraz mniej, a raczej, że autor kompletnie odszedł od tradycyjnego pojęcia moralności, usiłując wmówić nam, że termin ten nie znaczy w odniesieniu do prawa tego, o czym zwykliśmy myśleć.
Mianowicie, według pana Fullera istnieje coś takiego jak...

prawo

prawo

prawo

prawo