Doświadczenie pokazało, że wszelkie apologie czy dzieła popularyzatorskie są denne, uproszczone oraz nudzą. Podobnie mamy tutaj: Berkeley wielokrotnie powtarza to samo, a jeden z rozmówców jest jeszcze boleśniej naiwny, ażeby przygłupi w założeniu czytelnik mógł zrozumieć. Sam edgy Grzegorz-biskup pisze i wyraża swoje poglądy czasem w jeszcze mniej przystępny, zawoalowany sposób, niż by się dało: czuć, jakby usiłował dodatkowo zaimponować swoimi wyszukanymi tezami.

Doświadczenie pokazało, że wszelkie apologie czy dzieła popularyzatorskie są denne, uproszczone oraz nudzą. Podobnie mamy tutaj: Berkeley wielokrotnie powtarza to samo, a jeden z rozmówców jest jeszcze boleśniej naiwny, ażeby przygłupi w założeniu czytelnik mógł zrozumieć. Sam edgy Grzegorz-biskup pisze i wyraża swoje poglądy czasem w jeszcze mniej przystępny, zawoalowany...

Wspaniała książka, wyjaśniająca wiele nawet dzisiaj popularnych mitów odnośnie jakości pierwotnych. Argumentacja jest prosta i klarowna (aczkolwiek miejscami zbyt często się powtarza, co stanowi minus),co w połączeniu z odpowiedziami na przeróżne potencjalne zarzuty daje bardzo solidny debunk koncepcji substancji materialnej. O ile Hume i Kant włożyli substancję materialną do grobu, to właśnie Berkeley tenże grób wykopał.

Szybko referując argumentację chodzi tu o to, że rzeczy to jakości zmysłowe (lub jakości zmysłowe to rzeczy — na jedno wychodzi). O żadnych innych nic nie wiemy, ani empirycznie (co jest oczywiste),ani na bazie apriorycznej argumentacji. W konsekwencji jakości zmysłowe nie istnieją nie będąc postrzegane. Właśnie ta fraza, że „istnieć to być postrzeganym” jest całkiem zgrabnym skrótem dla poglądów tego filozofa.

Widać tutaj pewne wady jeśli chodzi o dowodzenia przez Berkeleya istnienia substancji duchowej. Nie podaje za tym żadnych argumentów, same frazesy. Tak samo męczące mogą być ciągłe wstawki o Bogu, jak to immaterializm lepiej współgra z teizmem niż materializm, i próba robienia ze swoich poglądów stanowiska zdroworozsądkowego (to jest w ogóle cecha typowa dla empirystów brytyjskich, że mając nawet najbardziej dziwne teorie zawsze starają się pokazać, że nie ma w nich nic dziwnego). Jednak jako że stanowi to tylko pewien element dodatkowy do wywodów o substancji materialnej sądzę, że książka na tym zbyt dużo nie traci.

Jeśli ktoś jest zainteresowany filozofią, to bardzo polecam. Krótka, prosta i bardzo błyskotliwa. Dowodzi oczywistych rzeczy, ale niestety mało ludzi ma je za oczywiste.

Wspaniała książka, wyjaśniająca wiele nawet dzisiaj popularnych mitów odnośnie jakości pierwotnych. Argumentacja jest prosta i klarowna (aczkolwiek miejscami zbyt często się powtarza, co stanowi minus),co w połączeniu z odpowiedziami na przeróżne potencjalne zarzuty daje bardzo solidny debunk koncepcji substancji materialnej. O ile Hume i Kant włożyli substancję materialną...

Starałem się z całych sił zrozumieć i polubić tą pozycję, ale sam autor przyznaje, że właściwie spiera się o słówka, a nie o rzeczywistość, i wyjawia to dopiero w trzecim dialogu. Okazuje się, że ten cały immaterializm nie jest taki, jak go malują. Berkeley nie przeczy istnieniu zmysłowych przedmiotów, a tylko samemu pojęciu materii. Doceniam uczciwe wyjawienie intencji (postulowanie odwiecznej materii jest "niebezpiecznym" narzędziem w rękach ateuszy, którzy mogą dzięki niej zrezygnować z istnienia Boga),ale wydawało mi się, że w filozofii chodzi o dochodzenie do prawdy, jaka by nie była, a nie o to, by uwiarygadniać religię.

Męczące jest to ciągłe żonglowanie materią, rzeczami, przedmiotami, ideami, duchami, myślami i zmysłowymi postrzeżeniami, które raz znaczą to samo, a innym razem co innego. W największym uproszczeniu wg Berkeleya podział nie przechodzi między duchem i materią, lecz między duchem i ideami.

Pochwalić mogę styl, w którym drugi rozmówca nie jest biernie zgodny, ale często się sprzeciwia i żywo dyskutuje.

Mam nadzieję, że z "Alkifronem" przyjemniej spędzę czas.

[Edytuję po przeczytaniu "Traktat o zasadach ludzkiego poznania". Okazuje się, że dobrze zinterpretowałem "Trzy dialogi". Jeśli ktoś miałby problem ze zrozumieniem, to polecam zaliczyć "Traktat" - a najlepiej przed dialogami. Bez Boga istnienie świata nie ma sensu. Po co miałby istnieć przedmioty, jeśli nie byłoby podmiotów zdolnych do ich postrzegania?]

-----------------------------

"Prawda i piękno tym są do siebie podobne, że przy najdokładniejszym badaniu jedno i drugie zyskuje. Natomiast fałszywy blask błędu i pozoru nie znosi dłuższego badania i przyglądania się z bliska".

A tu coś o czasach współczesnych ;)
"Filonous: Powiedz mi Hylasie, czy wolno każdemu w jakimkolwiek języku zmieniać potocznie znaczenie, związane z jakimś pospolitym wyrazem? Przypuśćmy na przykład, że jakiś podróżnik opowiada ci, iż w pewnym kraju ludzie przechodzą cało przez ogień, po wyjawieniu zaś okazuje się, że podróżnik ten mówiąc ogień, miał na myśli to, co inni nazywają wodą. Albo też, przypuśćmy, że twierdzi, iż widział drzewa, które chodzą na dwóch nogach, oznaczając ludzi wyrazem drzewa. Czy takie używanie wyrazów będziesz uważał za rozsądne?
Hylas: Nie, będę je uważał za bardzo niedorzeczne. Przyjęty zwyczaj jest w języku sprawdzianem właściwego używania wyrazów. Toteż każdy człowiek, który stara się używać wyrazów niewłaściwie, wypacza przyjęty zwyczaj i może w ten sposób przyczynić się tylko do przewlekania i mnożenia dyskusji tam, gdzie nie istnieje różnica zdań".

Starałem się z całych sił zrozumieć i polubić tą pozycję, ale sam autor przyznaje, że właściwie spiera się o słówka, a nie o rzeczywistość, i wyjawia to dopiero w trzecim dialogu. Okazuje się, że ten cały immaterializm nie jest taki, jak go malują. Berkeley nie przeczy istnieniu zmysłowych przedmiotów, a tylko samemu pojęciu materii. Doceniam uczciwe wyjawienie intencji...

...nie wiem czy bracia Wachowscy znają dzieła Berkeleya i czy to one były bezpośrednią inspiracją do napisania scenariusza " Matrixa ", ale jakkolwiek by nie było, to bogiem - ojcem wszelkich takich koncepcji jest właśnie Berkeley. Jego tezy o sposobie w jaki człowiek postrzega świat i w jaki sposób on dla niego istnieje - nie są tak szalone, za jakie się je potocznie uważa, ale wnioski jakie z tego wyciąga - to w jaki sposób istnieje obiektywna rzeczywistość - to dla mnie zbyt wiele...

...nie wiem czy bracia Wachowscy znają dzieła Berkeleya i czy to one były bezpośrednią inspiracją do napisania scenariusza " Matrixa ", ale jakkolwiek by nie było, to bogiem - ojcem wszelkich takich koncepcji jest właśnie Berkeley. Jego tezy o sposobie w jaki człowiek postrzega świat i w jaki sposób on dla niego istnieje - nie są tak szalone, za jakie się je potocznie...

Nader podchwytliwy, erystyczny gdzieniegdzie przebieg myśli Berkeleya jest dzis juz tylko zagmatwaniem pojecia ,,idei'' i wykladem o prowadzeniu kulturalnego sporu, acz nadal o imponujacej konstrukcji i pozostajacym ciekawym rozrusznikiem umyslu.

Nader podchwytliwy, erystyczny gdzieniegdzie przebieg myśli Berkeleya jest dzis juz tylko zagmatwaniem pojecia ,,idei'' i wykladem o prowadzeniu kulturalnego sporu, acz nadal o imponujacej konstrukcji i pozostajacym ciekawym rozrusznikiem umyslu.