Książka-manifest, oryginalnie adresowana do homoseksualnych mężczyzn. Stanowi polemikę z ideologią i kulturą gejowską, której autor zarzuca szerzenie zniewieścienia, konsumpcjonizmu, mentalności roszczeniowych ofiar, hedonizmu itp. Gejów autor oskarża o walkę z męskością, sam definiując się jako mężczyzna który „kocha mężczyzn i męskość”- co nazywa tytułową „androfilią”.

Argumentacja Donovana rozwija się wokół dwóch idei. Po pierwsze, jego zdaniem, seksualność nie powinna definiować tożsamości. Popęd homoseksualny powinien być, jego zdaniem, widziany analogicznie jak np. preferencja dla brunetek lub rozmaite rodzaje fetyszyzmu. Nie powinien więc przesądzać o afiliacjach światopoglądowych, ideologicznych, kulturowych etc. - czyli prowadzić homoseksualnych mężczyzn do znienawidzonej przez autora kultury gejowskiej.

Po drugie, homoseksualizm, jego zdaniem, nie oznacza automatycznie zniewieścienia. W tym punkcie wywód autora jest jeszcze mniej przekonujący niż w poprzednim, szczególnie gdy stara się wytłumaczyć że seks i erotyka międzymęska (ujmując jego słowami: „Mars/Mars”) nie oznacza podstawiania w miejsce kobiety w takiej relacji pełniącego jej rolę mężczyzny. Autor chciałby, aby homoseksualizm nie dyskwalifikował homoseksualisty jako mężczyzny, sam jednak musi kilkukrotnie przyznać, że w historii zdarzało się to bardzo rzadko i były to sytuacje wyjątkowe.

Donovana próba wskazania jako drogi homoseksualistom swego rodzaju „religii męskości” i „kapłaństwa męskości” jako ideału wydaje się wynikać raczej z bardzo partykularnej natury jego własnego zboczenia seksualnego, niż z natury zboczenia homoseksualnego jako takiego. Potwierdzać zdaje się to fakt, że Donovan sam w 2017 r. zadeklarował że „przezwyciężył tą seksualność i tożsamość” i kazał wycofać „Androfilię”z druku.

Tak czy inaczej, pomimo że normalnemu (heteroseksualnemu) mężczyźnie momentami trudno jest czytać tę pracę bez uczucia obrzydzenia, zachowuje ona pewną wartość nie tylko dla homoseksualistów. Włączony do niej tekst „Religia męskości” zasługuje na przetłumaczenie i przyswojenie polskiemu czytelnikowi, będąc w zasadzie pozbawionym odniesień homoseksualnych. Z kolei esej o małżeństwach homoseksualnych, które Donovan proponuje zastąpić prywatnymi rytuałami w rodzaju „braterstwa krwi”, byłby ciekawym i nowatorskim punktem odniesienia w polskiej debacie nad takimi projektami (dopóki taką dopuszczamy).

Po książkę warto by sięgnęli przede wszystkim mężczyźni homoseksualni. Powinni po nią sięgnąć również fani Donovana (do których zalicza się autor tej recenzji),gdyż w formie zalążkowej są tam obecne idee rozwinięte później przez autora w „Drodze mężczyzn” (a homoseksualny kontekst ich powstania każe spojrzeć na nie z większym sceptycyzmem). Pozostali w zasadzie mogą sobie książkę darować; napisana jest w typowy dla autora potoczysty i erudycyjny sposób, ale lepiej sięgnąć po jego późniejsze prace do których wciąż się on przyznaje.

Książka-manifest, oryginalnie adresowana do homoseksualnych mężczyzn. Stanowi polemikę z ideologią i kulturą gejowską, której autor zarzuca szerzenie zniewieścienia, konsumpcjonizmu, mentalności roszczeniowych ofiar, hedonizmu itp. Gejów autor oskarża o walkę z męskością, sam definiując się jako mężczyzna który „kocha mężczyzn i męskość”- co nazywa tytułową „androfilią”....